Με τη σημερινή ανακοίνωση του νέου θριάμβου του Τζέρεμι Κόρμπιν στη μάχη για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος επιβεβαιώνεται και επισήμως η εξαφάνιση της φιλελεύθερης Αριστεράς από τον πολιτικό χάρτη της Βρετανίας. Αν δεν είχε κάνει τόσο κακό στη χώρα σχεδόν θα λυπόμασταν γι’ αυτήν, σαρκάζει η «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Και να φανταστεί κανείς –γράφει ο υποδιευθυντής της εφημερίδας Αλιστερ Χιθ –ότι μόλις πριν από δέκα χρόνια αυτή η φιλελεύθερη Αριστερά κυριαρχούσε και υποστήριζε διάφορες μεγαλεπήβολες θεωρίες. Οπως ότι στη Βρετανία υπάρχει μια προοδευτική πλειοψηφία. Ή ότι σε θέματα όπως η κοινωνική αλλαγή, η παρακμή των εθνικών κρατών, η άνοδος της ΕΕ, η ιστορία ήταν με το μέρος της. Ή ότι στη μεταβιομηχανική εποχή το κλειδί είναι η «ήπια ισχύς», τύποι δηλαδή όπως οι ηθοποιοί, οι δάσκαλοι, οι διευθυντές των μουσείων και οι πρόεδροι φιλανθρωπικών οργανώσεων. Ολοι αυτοί είναι «φιλελεύθεροι αριστεροί» φυσικά. Και σε μια πρόσφατη μελέτη του Social Market Foundation παίρνουν δεν παίρνουν 11%.

Ανάλογες διαπιστώσεις γίνονται και σε άλλες χώρες. Στην Ισπανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα εγκαταλείπει σιγά σιγά τις μετριοπαθείς του θέσεις, ανησυχώντας ότι σε αντίθετη περίπτωση θα απορροφηθεί από το Podemos. Στη Γαλλία, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρουν τον Ζαν-Λικ Μελανσόν του «Κόμματος της Αριστεράς» να πλησιάζει ταχύτατα τους υποψηφίους της Κεντροαριστεράς (και ουσιαστικά να μετατρέπει τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών σε μάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Ακροδεξιά). Αρνητικά ρεκόρ μαζεύουν οι Σοσιαλδημοκράτες και στη Γερμανία, αλλά εκεί το τοπίο είναι πιο πολύπλοκο.

Με αυτήν την έννοια, δεν είναι περίεργο ότι η υπόθεση της Κεντροαριστεράς δεν τραβάει στην Ελλάδα –κι ας στενοχωριέται ο Λυκούδης. Στην πραγματικότητα όμως, η Ελλάδα θα μπορούσε και σε αυτό το πεδίο να αποτελέσει την παγκόσμια εξαίρεση. Οχι μόνο επειδή η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει. Αλλά κι επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δυσκολεύεται να πείσει ότι διοικεί ένα φιλόξενο σπίτι. Πώς να προσελκύσει απογοητευμένους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους όταν στα πάνελ όπου συζητείται το σκάνδαλο των τηλεοπτικών αδειών εκπροσωπεί το κόμμα του ο άνθρωπος που ανακοίνωσε το κλείσιμο της ΕΡΤ; Πώς να ισχυριστεί ότι ενσαρκώνει την πρόοδο όταν όχι μόνο δεν έχει σαφή θέση για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, αλλά υποστηρίζει επιπλέον ότι οποιαδήποτε αναμόρφωση του μαθήματος των Θρησκευτικών πρέπει να γίνει σε συνεννόηση με την Εκκλησία;

Ισως τελικά το κλειδί να βρίσκεται ακριβώς εκεί, στον ορισμό του προοδευτικού. Ο ισπανός καθηγητής Χοσέ Λουίς Αλβαρεθ, για παράδειγμα, έγραφε πρόσφατα στην «Ελ Παΐς» πως προοδευτικό είναι να αναγνωρίζεις ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον παγκόσμιο καπιταλισμό, αλλά ότι πρέπει να τον διορθώνεις με βάση τη λογική. Να χρησιμοποιείς τους φόρους για να αποτρέπεις άδικες ανισότητες. Να μη φοβάσαι την τεχνολογία, να επιδιώκεις την ανάπτυξη και να δίνεις έμφαση στην παιδεία. Να πιστεύεις στην ισότητα των ευκαιριών και στην ανισότητα της αξίας. Σε όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει μηδέν. Αλλά και η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται πιο κοντά στη βάση παρά στο άριστα.

Οχι, ο διπολισμός δεν ταιριάζει στην Ελλάδα.

Τελευταία Νέα