Το παιδάκι που ανέβαινε από την παραλία τυλιγμένο με την πετσέτα του, η οποία απεικόνιζε την ελληνική σημαία, έμοιαζε χαρούμενο. Αλλά εγώ παρατηρούσα τους γονείς του. Ο πατέρας ήταν σίγουρος για τον εαυτό του –μάλλον δική του ήταν η ιδέα της πετσέτας, εκείνος είχε αναλάβει την πατριωτική διαπαιδαγώγηση του παιδιού, τα υπόλοιπα, τα πεζά και καθημερινά, τα είχε αναθέσει στη γυναίκα του, η οποία φαινόταν αρκετά κουρασμένη. Δεν είδα το αυτοκίνητό τους, ίσως να είχε κι αυτό μια τεράστια ελληνική σημαία, όσο για το σπίτι τους δεν το συζητώ, εκεί η γαλανόλευκη θα κρέμεται όλο τον χρόνο, είναι αληθινοί πατριώτες αυτοί, όχι γιαλαντζί σαν κάτι άλλους, σίγουρα τη γλέντησαν την ανάρτηση του Χάρρυ Κλυνν για τον θρίαμβο της Ελλάδας επί των «μιζαδόρων» και των «ξεπλυματιών».

Διαβάζω τις συνεντεύξεις που πήρε το γαλλικό περιοδικό «L’Obs» από τους γονείς των ολυμπιονικών. Συναρπαστικές ανθρώπινες ιστορίες. Η Λάλα Καράμπατιτς, μάνα του πρωταθλητή του χάντμπολ, θυμάται τη μετακόμισή της από τη Γιουγκοσλαβία στη Γαλλία τη δεκαετία του ’80 και το μεγάλωμα των παιδιών της μαζί με τον μακαρίτη, πια, Μπράνκο, παλιά δόξα των γιουγκοσλαβικών γηπέδων, με ελευθερία και αγάπη. Ο Ζαν-Λικ Μανοντού, που έβγαλε δύο ολυμπιονίκες στην κολύμβηση, διηγείται πως έθετε πάντα στα παιδιά στόχους και όταν νευρίαζαν επειδή δεν τους πετύχαιναν, δεν τους έλεγε «δεν είναι τίποτα, παιχνίδι είναι», αλλά «υπάρχουν πιο σοβαροί στόχοι, σκεφτείτε το μέλλον». Οι γονείς του Κριστόφ Λεμέτρ, πρωταθλητή Ευρώπης στα 100 και τα 200 μέτρα, λένε πως τους ενδιέφερε πρώτα ο γιος τους να πηγαίνει στο σχολείο κι ύστερα το πόσο γρήγορα έτρεχε. Και πως τους είχε κάπως ενοχλήσει όταν τα μίντια μίλησαν για τον «πρώτο λευκό που έσπασε το φράγμα των δέκα δευτερολέπτων».

Ας αφήσουμε τα εθνικιστικά παραληρήματα και τις γκρίνιες για την απουσία του κράτους κι ας μείνουμε στις ιστορίες. Ο θρίαμβος της Αννας Κορακάκη δεν οφείλεται ασφαλώς στην ανωτερότητα του ελληνικού DNA, ούτε αποτελεί εκδίκηση του Δαβίδ από τον Γολιάθ. Δεν εννοούσε αυτό η πρωταθλήτρια όταν είπε ότι πήρε το αίμα της πίσω από τις Γερμανίδες –σε γερμανική ομάδα άλλωστε αγωνιζόταν. Η κοπέλα είναι πεισματάρα, έχει μπαμπά πεισματάρη και θα τα κατάφερνε ό,τι αίμα κι αν έτρεχε στις φλέβες της. Η υπερέκθεσή της στα μέσα ενημέρωσης μετά την πλήρη αδιαφορία για την ίδια και το άθλημά της μόνο κακό μπορεί να της κάνει. Τουλάχιστον καταργήθηκε η αυτόματη ένταξη των ολυμπιονικών στις Ενοπλες Δυνάμεις…

Στην Αννα Κορακάκη δεν οφείλουμε ότι μας έκανε υπερήφανους ως Ελληνες, αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο. Η διπλή ολυμπιονίκης έδειξε ότι ο «υγιής» αθλητισμός αλλά και ο «μη υγιής» πρωταθλητισμός δεν ταυτίζονται αναγκαστικά με το χρήμα. Ούτε με την κρατική ενίσχυση, υγιή ή μη υγιή. Πολλές φορές έχει να κάνει με το ατομικό πάθος, την επιμονή και την ικανότητα, που αποδεικνύονται ισχυρότερα από την εθνική μιζέρια, τον φθόνο και τη μικροπρέπεια. Οταν μια εικοσάχρονη δίνει ένα τέτοιο μάθημα, είναι άξια του πιο μεγάλου επαίνου.

Τελευταία Νέα