Αναζήτηση
Η συγκρότηση μετώπων από κόμματα στην Ελλάδα είναι μια πονεμένη ιστορία. Αν εξαιρέσουμε το ΕΑΜ, όλες οι περιπτώσεις σχεδόν πάντα ήταν πρωτοβουλίες απ’ τα πάνω.
Και κάτι βαθύτερο: είδατε ποτέ κόμμα που καλπάζει να έχει άγχος να φτιάξει μέτωπο με άλλες πολιτικές δυνάμεις; Σχεδόν πάντα η στρατηγική μετώπων αφορά κόμματα που έχουν καταρρεύσει και αναζητούν μπότοξ.
Ας πάμε στο σήμερα. Πιο ζωηρή δραστηριότητα στην επικράτεια των μετώπων σημειώνεται στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά. ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, κινήσεις πολιτών απεργάζονται τον νέο φορέα, το νέο μέτωπο, τα νέα όργανα, τον νέο επικεφαλής. Με ορίζοντα την άνοιξη του 2017.
Είναι πάντα τα μέτωπα μια αμυντική επιλογή; Και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και σε όλες ιστορικά τις περιπτώσεις η στρατηγική είναι μεικτή. Αμυνα και επίθεση ταυτίζονται.
Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης η άμυνα είναι προϋπόθεση για να επιβιώσει το σχήμα. Ας μην ξεχνάμε τον ΣΥΡΙΖΑ που επίσης διεκδικεί τον χώρο μετά τις κυβερνητικές μετατοπίσεις του. Και με το θράσος του νεοφώτιστου.
Ας μην ξεχνάμε κάτι σημαντικότερο. Το προνομιακό κοινό της Κεντροαριστεράς σήμερα είναι ρημαγμένο οικονομικά. Κέντρο χωρίς μεσαία τάξη και νοικοκυραίους δεν ευδοκιμεί.
Κι όμως, οι διεργασίες στον ευρύτερο χώρο μοιάζουν να αφορούν το πολιτικό σύστημα του ’90. Λες και σήμερα υπάρχει η πολυτέλεια των συγκολλήσεων διαφόρων φυλάρχων του Κέντρου. Λες και σήμερα μπορεί να διαμορφωθεί πόλος ερήμην της κοινωνίας και ως στρατηγική φωτογένειας –καμαρίλας και παλαιοκομματισμού.
Για να μην παρεξηγηθώ: Πάντα οι πολιτικές πρωτοβουλίες έχουν μία εσάνς ελίτ. Πάντα παίρνονται απ’ τα πάνω. Πάντα είναι υπόθεση λίγων προσώπων. Αν αυτές ταυτίζονται με τα επίδικα της κοινωνίας έχουμε μαγικό συγχρονισμό. Ετσι διαμορφώνονται τα ρεύματα. Που με τη σειρά τους τροφοδοτούν τα επιτελεία.
Αν εξαιρέσουμε τον Τύπο και τα κοινωνικά δίκτυα, έχετε πάρει χαμπάρι πως ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και λοιποί απεργάζονται νέο φορέα; Είναι αυτές οι διαδικασίες κτήμα των τοπικών κοινωνιών;
Κι αν ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι βγαίνουν κερδισμένοι από αυτή την υπόθεση, δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το ΠΑΣΟΚ. Συμπιεσμένο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Κυριάκου, ετεροκαθορίζεται μοιραία απ’ τις πρωτοβουλίες των δύο κυρίαρχων πόλων. Η απλή αναλογική είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα.
Ομως το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένα τυχαίο κόμμα. Ηγεμόνευσε για δεκαετίες. Αφησε κυβερνητικό και άρα νομοθετικό έργο, όσο κι αν κανείς έχει αντιρρήσεις.
Σήμερα θα πρέπει να επιλέξει: θα πάει αλιεύοντας απ’ την «κοινωνία των πολιτών» (όπου ο Κυριάκος και Το Ποτάμι έχουν το προβάδισμα); Θα ξαναπάει θαρρετά στα λαϊκά στρώματα με νέο πρόγραμμα αποκαθαρμένο από νεφιλελευθερισμούς; Ή απλώς θα επανεκλέξει τον Θανάση Θεοχαρόπουλο στη Βουλή και την άνοιξη θα ζήσει πάλι ένα ναυάγιο σαν αυτό των 58 στο θέατρο Ακροπόλ;
