«Top Girls» της Κάριλ Τσέρτσιλ: Γυναίκες, τόσο απλά

Eξαρχής ο τίτλος του έργου δεν αφήνει περιθώρια: εδώ μιλάμε για επιτυχημένες γυναίκες και τίποτε άλλο. Το «Top Girls» (1982) της Κάριλ Τσέρτσιλ (Caryl Churchill, 1938) έγινε φεμινιστικό σύμβολο και κείμενο ενάντια στον θατσερισμό, διαθέτοντας μια κορυφαία εναρκτήρια σκηνή στην οποία η κεντρική ηρωίδα (Μαρλίν) έχει καλέσει σε δείπνο διάσημες γυναίκες της Ιστορίας.

Χωρισμένο σε τρεις σκηνές, το έργο εστιάζει στη Μαρλίν, μια γυναίκα καριέρας που ζει στο Λονδίνο έχοντας αφήσει πίσω την πληκτική οικογενειακή ζωή της επαρχίας –μαζί με την αδελφή της κι ένα μυστικό. Διευθύντρια γραφείου ανεύρεσης εργασίας, η ίδια δεν ενδιαφέρεται παρά για την επαγγελματική ανέλιξη των γυναικών.

Η πολυβραβευμένη βρετανίδα θεατρική συγγραφέας Κάριλ Τσέρτσιλ (1988 Λόρενς Ολίβιε/BBC, 2010 American Theater Hall of Fame) χρησιμοποιεί μη νατουραλιστικές τεχνικές ενώ με τη γραφή της συνέβαλε στην ανανέωση της θεατρικής φόρμας. Με τις γυναίκες να βρίσκονται στο επίκεντρο της εργογραφίας της και επηρεασμένη από το επικό θέατρο του Μπρεχτ και το θέατρο της σκληρότητας του Αρτό, εξελίχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της σύγχρονης αγγλικής λογοτεχνίας.

Στην Ελλάδα το «Top Girls» πρώτη φορά ανέβηκε το 1983 από τη Μαριέτα Ριάλδη (Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου) με τον τίτλο «Πετυχημένες γυναίκες» –ακολούθησαν πολύ αργότερα τα «Σκράικερ», «Ενας αριθμός», «Εχεις πιει αρκετά για να πεις σ’ αγαπώ» κ.ά.

ΕΠΙΚΛΙΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ. Με τη Μαρλίν να παίρνει συνέντευξη από μια νέα κοπέλα που αναζητά εργασία αρχίζει το έργο που αμέσως μετά αλλάζει εποχή και μεταφέρει την ηρωίδα στο δείπνο με τις γυναίκες της Ιστορίας. Το επικλινές επίπεδο της σκηνής, ευρηματικό και ευφάνταστο, αποδεικνύεται καθοριστικό καθώς σιγά σιγά «ξεφυτρώνουν» οι πέντε συνδαιτυμόνες για να συμπληρώσουν την εξάδα με την οικοδέσποινα –η διάρκεια της σκηνής αυτής θα μπορούσε να μειωθεί. Καθεμιά τους είχε να διηγηθεί περιστατικά της ζωής της ως γένους θηλυκού. Η Πάπισσα Ιωάννα, η γιαπωνέζα λαίδη Nijo που έγινε μετά βουδίστρια μοναχή, η εξερευνήτρια Ιζαμπέλα Μπερντ, η Νταλ Γκρετ από τον πίνακα του Μπρέγκελ και η Γκρισέλντα, η ασθενής σύζυγος από τις ιστορίες του Καντέρμπουρι.

Στις δύο επόμενες σκηνές η Μαρλίν επιστρέφει στη σύγχρονη εποχή: από τη μια είναι η επιτυχημένη business woman και από την άλλη η γυναίκα που έδωσε το παιδί της στην αδελφή της για να μπορέσει απερίσπαστη να κάνει καριέρα.

Ο Αλέξης Ρίγλης, πάνω στο επικλινές αυτό σκηνικό της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, έστησε, πέρα από το δείπνο του μύθου, την αστάθεια της πραγματικής ζωής, την άνοδο και την πτώση. Η ομάδα των επτά συνολικά γυναικών που μοιράστηκαν τους 16 ρόλους του έργου φάνηκε πόσο καλοδουλεμένη ήταν και πόσο καλά οι διαφορετικές αυτές ηθοποιοί έδεσαν μεταξύ τους.

Η Θεοδώρα Τζήμου έπαιξε με εξαιρετική ειλικρίνεια την αποφασιστική Μαρλίν των επιχειρήσεων, χωρίς να της λείψει η ευαισθησία όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την αδελφή της. Εκεί η Μαρία Κεχαγιόγλου μεταμορφώθηκε στην ηττημένη από τη ζωή γυναίκα (Τζόις), αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο εύπλαστη είναι ως ηθοποιός. Η Γεωργιάννα Νταλάρα, είτε ως Γιαπωνέζα είτε ως υστερική και αλκοολική top girl, ξεχώρισε με το στακάτο και λιτό της παίξιμο μαζί με τα ψήγματα αυτοσαρκασμού και ειρωνείας. Δροσερή και ειλικρινής η νεότερη Αμαλία Αρσένη.