Τι κάνει βαριά τη φανέλα μιας εθνικής ομάδας σε μια μεγάλη διοργάνωση; Η ιστορία της φυσικά: μια σειρά επιτυχιών, πλασαρισμάτων και εύνοιας της μοίρας δημιουργεί έναν μύθο κι ένα δέος. Η Γερμανία θα είναι πάντα Γερμανία –ακόμα και μια μισοκαμένη Γερμανία σαν τη φετινή –και η Βραζιλία πάντα Βραζιλία –αν και όχι για πολύ ακόμα, αν συνεχίσει έτσι.

Υπάρχει και κάτι άλλο, όμως, στιγμιαία πιο σημαντικό, όπως έχει βαλθεί να αποδείξει σε αυτό το Πανευρωπαϊκό η Ουαλία: η αίσθηση ότι, σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, ο κόσμος γίνεται σκηνή για την ανάδειξη της εθνικής περηφάνιας. Μια μικρή χώρα –ούτε καν χώρα επισήμως –τα βάζει με μεγαθήρια –τη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης –και τα διαλύει ποδοσφαιρικά και ψυχικά. Ξεπερνάει στη βαθμολογία την ένδοξη αλλά βουτηγμένη στην αμφιβολία χώρα στην οποία ανήκει, διαλύει τον μύθο της ομάδας τού ενός παίκτη –ο Μπέιλ είναι τόσο καλός γιατί παίζει για την ομάδα του και όχι για τον εαυτό του –και γράφει, ό,τι και να γίνει στη συνέχεια, μία από τις ελάχιστες ζωηρές σελίδες σε ένα αβυσσαλέα κουραστικό τουρνουά.

Καλή η συνωμοσία των άστρων και η εκμετάλλευση της μετριότητας των αντιπάλων, όμως η Ουαλία έχει κερδίσει με το ποδοσφαιρικό σπαθί της τη θέση της και την καρδιά των φιλάθλων. Για τον Μπέιλ, καθοριστικό αλλά όχι ασφυκτικό, τα είπαμε και τα λένε κι όλα τα περιοδικά του κόσμου, κυρίως τα άσχετα με το ποδόσφαιρο. Οποιοι καταλαβαίνουν το παιχνίδι στέκονται και στον καλύτερο, μαζί με τον Ινιέστα, παίκτη κέντρου αυτού του τουρνουά, τον αναπληρωματικό στη Λίβερπουλ Τζο Αλεν, που έχει βάλει τα γυαλιά σε αστέρια κι αστεράκια κάθε λογής ενσαρκώνοντας τον συνδυασμό ταπεινότητας και ομαδικότητας, πίστης και πάθους που χαρακτηρίζει ολόκληρη την ομάδα του.

Στο χλιαρό και ημιφωτισμένο γαλλικό δάσος, πολλά ξεδοντιασμένα θηρία θα προτιμούσαν να μην έχουν λιοντάρια στη φανέλα αλλά στην ψυχή τους.

Τελευταία Νέα