Ο φίλος Γιώργος Σιακαντάρης παρατηρεί τα εξής, με αφορμή το άρθρο «Μαρξισταί», που δημοσιεύθηκε σε αυτή τη θέση την περασμένη Δευτέρα: «Πουθενά ο Μαρξ δεν αναλύει και ποτέ δεν είχε κεντρική θέση στη θεωρία του η δικτατορία του προλεταριάτου, όπως είχε η θεωρία της αξίας, της παραγωγής, της κυκλοφορίας κ.λπ. […] Αυτές είναι μόνο οι δύο αναφορές του Μαρξ στη δικτατορία του προλεταριάτου:

Στο γράμμα του στον Weydemeyer (5/3/1852) αναφέρει: «[…] η ταξική πάλη οδηγεί κατ’ ανάγκη στη δικτατορία του προλεταριάτου […] αυτή η δικτατορία αποτελεί τη μετάβαση προς την εξάλειψη όλων των τάξεων και την κοινωνία χωρίς τάξεις». (MEW, 28, 508).

Και στην «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα» έγραφε: «Ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία παρεμβάλλεται η περίοδος του επαναστατικού μετασχηματισμού της πρώτης στη δεύτερη. Σε αυτήν, αντιστοιχεί και μια πολιτικά μεταβατική περίοδος, κατά την οποία το κράτος δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου»».

Αλλά έχει σημασία πόσες φορές έχει ο Μαρξ κάνει αναφορά στον όρο δικτατορία του προλεταριάτου; Περισσότερη σημασία δεν έχει ότι ο όρος ήταν καραμέλα στο στόμα των κομμουνιστών ηγετών του ανατολικού μπλοκ, που κατέρρευσε το 1989 –και παραμένει καραμέλα στα χείλη πολλών;

Βεβαίως, στους κομμουνιστικούς ολοκληρωτισμούς συνέβαλαν κι άλλοι: ο Λένιν (και, αναλόγως με το δόγμα, ο Στάλιν ή ο Μάο). Ειδικώς ο Λένιν ήταν ο πρώτος που εισηγήθηκε το φίμωμα του αντιπάλου. Αλλος σύμβουλός μου, εξειδικευθείς στον λενινισμό, παραπέμπει σε μια ομιλία του πρώτου ηγέτη της ΕΣΣΔ, ο οποίος καταφερόταν εναντίον της «διαπλοκής» της εποχής του –κατά «όσων γεμίζουν τις σελίδες ορισμένων εκδόσεων με αντεπαναστατικά δημοσιεύματα». Οταν είπε αυτά, από κάτω ακούστηκαν φωνές: «Κλείστηκαν όλες». Αλλά ο Λένιν δεν συμφώνησε: «Δυστυχώς, ακόμα όχι όλες, μα θα τις κλείσουμε όλες (χειροκροτήματα)» (Β.Ι. Λένιν, «Η επαναστατική φρασεολογία», Χρόνος, Αθήνα 1974, σελ. 122).

Πάμε καλά. Λενινιστικά.

Τελευταία Νέα