Αναζήτηση
Εξις δευτέρα φύσις. Και η ιδιότητα του βομβιστή φαίνεται να είναι η δεύτερη φύση του Κώστα Σημίτη. Επειτα από μια περίοδο σιωπής –ο ίδιος την αποκαλεί περισυλλογή –αρέσκεται να ρίχνει τις βόμβες του και στη συνέχεια να αποσύρεται. Προφανώς θα εντρύφησε στο αντάρτικο πόλης του Τόνι Νέγκρι κατά την παραμονή του στη Ρώμη. Εκεί κατέφυγε κρυφά με πλαστό διαβατήριο και το όνομα Μάριο Βεντούρα, κατηγορούμενος από τη χούντα ως βομβιστής. Ετσι κι αλλιώς οι πολιτικές βόμβες που πέταξε στην πολύχρονη διαδρομή του δεν ήταν λίγες. Ολες προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις, νευρικές κρίσεις, γιουχαΐσματα, μέχρι και μουντζώματα!
Πάντως, όσοι γνωρίζουν τον Κώστα Σημίτη καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: ο πρώην πρωθυπουργός, που σε λίγες ημέρες συμπληρώνει την όγδοη δεκαετία της ζωής του, περισσότερο θυμίζει λιοντάρι σε κλουβί παρά απόμαχο της πολιτικής. Παρακολουθεί σταθερά τις πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις, και δεν περιορίζεται στον ρόλο του παρατηρητή. Οταν τα πράγματα φθάνουν «στο κόκκινο», όπως λέει σε συνομιλητές του, σπάει τη σιωπή του. Καμιά από τις δημόσιες παρεμβάσεις του δεν περνά απαρατήρητη. Επιλέγοντας να διατηρεί διακριτή απόσταση απ’ όλους, προβάλλει το προσωπικό του στίγμα.
Ο λόγος του, αν και θεωρείται μετριοπαθής, είναι αυστηρός και καυστικός –ενίοτε με πατρικό τόνο και ύφος. Υπερβαίνει τα στενά κομματικά όρια του ΠΑΣΟΚ, απευθυνόμενος στην «ευρύτερη προοδευτική παράταξη», όπως αρέσκεται να αποκαλεί τον κατακερματισμένο κεντροαριστερό χώρο. Το πολιτικό μοτίβο των παρεμβάσεων, σταθερό και συγκεκριμένο: Χρειάζεται ένας ισχυρός εναλλακτικός πόλος μεταξύ της συντηρητικής Δεξιάς και της παράλογης και χωρίς έρμα Αριστεράς.
Με τη θέση αυτή απευθύνθηκε πρόσφατα στους συνέδρους του Ποταμιού, αποσπώντας παρατεταμένο θερμό χειροκρότημα, που υπερκέρασε ακόμη κι εκείνο προς τον Σταύρο Θεοδωράκη. Το ίδιο συνέβη και το προηγούμενο Σάββατο, στη Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Σχεδόν αποθεώθηκε, όταν εμφαντικά τόνιζε πως προτιμά να είναι δυσάρεστος παρά ψεύτης.
Και οι αλήθειες του ήταν πράγματι σκληρές: αμφισβήτησε τον αντιπολιτευτικό λόγο αλλά και την εμβέλεια και αποτελεσματικότητα των όποιων πρωτοβουλιών αναπτύσσονται. Επέκρινε ξανά για εγωισμούς και για ηγετικές βλέψεις τους πρώην πασόκους που ακολουθούν μοναχικούς δρόμους, θεωρώντας τους έρμαια των υπερχειλιζουσών φιλοδοξιών τους.
Γεγονός είναι πως οι παρεμβάσεις του πρώην πρωθυπουργού βρήκαν απήχηση και εκτός των τειχών. Τα ευνοϊκά σχόλια στα social media το αποδεικνύουν. Κοινή ήταν η εκτίμηση ότι παρά την ηλικία του οι θέσεις του αποπνέουν φρεσκάδα και ριζοσπαστισμό. Δεν παραπέμπουν στη γνωστή οσμή ναφθαλίνης που πολλές φορές χαρακτηρίζει τον ακρωτηριασμένο κεντροαριστερό χώρο και τα πέριξ αυτού σχήματα.
Ωστόσο, σίγουρα ο λόγος του Κώστα Σημίτη θα είχε μεγαλύτερο εκτόπισμα αν ο ίδιος μετά το 2004 υπερασπιζόταν με διαφορετικό, πιο αποτελεσματικό, τρόπο το αξιόλογο πράγματι έργο του. Και το κυριότερο, αν είχε προβεί σε αυτοκριτική για λάθη και παραλείψεις και κυρίως για τις σκιερές πλευρές της διακυβέρνησής του.
Εκ των υστέρων φαίνεται να έχει αντιληφθεί την ανάγκη να προχωρήσει στη δική του αποτίμηση με τη νέα πολιτική του αυτοβιογραφία που έχει ήδη συγγράψει και σχεδιάζει να την εκδώσει τον επόμενο χρόνο. Ισως πέσουν κι άλλες βόμβες. Ιδωμεν!
