Το θέμα για τη χώρα (και ειδικότερα τώρα) δεν είναι ποιο «πολιτικό αφήγημα» διατυπώνεται από τη μια ή αναζητείται από την άλλη παραταξιακή ομάδα. Ενας εν πολλοίς νεόκοπος όρος και αυτός, που όταν δεν αποβαίνει βερμπαλιστική αναφορά συνήθως επιτείνει τις διαχωριστικές γραμμές και βαθαίνει τις περιχαρακώσεις.

Κάτω από το καταθλιπτικό βάρος όμως των επιδεινούμενων χρεοκοπικών δεδομένων, το ζητούμενο δεν αφορά ούτε τον ιδεολογικό ναρκισσισμό ούτε τις κομματικές αντιθέσεις. Αντιθέτως, αφορά την προσπέλαση των οιωνδήποτε χαρακωμάτων και την ιχνηλάτηση διαθέσεων και δυνατοτήτων για ευρύτερες δυνατές συναινέσεις. Αυτό είναι το ουσιώδες «αφήγημα» που αναμένει και διατύπωση και προπαντός ενεργοποίηση. Πέραν συνήθων αγκυλώσεων και διχαστικών αφορισμών. Οι οποίοι δυστυχώς περισσεύουν. Και που υπό τις περιστάσεις φυσικά περιττεύουν. Γιατί:

1. Τα εναπομείναντα περιθώρια είναι από ελάχιστα έως και μηδενικά, όσον αφορά τις προοπτικές ανακοπής της αδυσώπητης ολισθήσεως και αναστροφής της κατιούσας. Προκειμένου να ενεργοποιηθούν δυναμικές ανακάμψεως του τόπου. Που εάν δεν υπάρξει, δεν θα έχουν πλέον σημασία οι κομματικοί σχεδιασμοί και οι οποιοιδήποτε ιδεολογικοί προσδιορισμοί.

2. Ενδεχόμενη αποτυχία των νέων (βάναυσων) δανειακών διαδικασιών και προγραμμάτων δεν θα ενταφιάσει μόνο τους πολιτικούς αυτουργούς που τα συνομολόγησαν, αλλά και τις απομένουσες ελπίδες ανανήψεως και επαναφοράς σε τροχιά μιας έστω και μακροπρόθεσμης παλινορθώσεως.

Η σύνολη κατάσταση στο ευρύτερο περιφερειακό (και διεθνές) περιβάλλον δεν είναι καθόλου θετική και διέπεται από κρίσιμες εξελίξεις και επικίνδυνες υποτροπές. Των οποίων οι παράπλευρες συνέπειες εφάπτονται άμεσα στα καθ’ ημάς. Οπόταν και το πρόβλημα για μας είναι συνθετότερο. Και οι τυχόν περιπλοκές που ενδεχομένως να αναπαραχθούν μπορεί να αποβούν μοιραίες.

Αυτές οι ευκταίες δυνατότητες και οι αναγκαίες αντιστάσεις προσδιορίζονται κυρίως από το οικονομικό σθένος ή από την οικονομική καχεξία. Και η χώρα σήμερα οδεύει προς τα χειρότερα όσων κακών ήδη βιώνει! Οταν μάλιστα έκδηλα είναι και τα ελλείμματα πολιτικής. Τα οποία και αναπαράγουν άλλες και κρισιμότερες ανεπάρκειες. Τις οποίες οι μεν χρεώνουν στους δε. Και οι δε στους άλλους! Ενας φαύλος κύκλος. Στις έωλες δυναμικές του οποίου το σύνολο πολιτικό σύστημα σύρεται. Από τις οποίες διέπεται. Και τις οποίες πρέπει να υπερβεί. Το ταχύτερο. Για να μην καταλήξει μέρος μη αναστρέψιμου αδιεξόδου.

Αυτό λοιπόν είναι το μόνο υπό τις περιστάσεις «πολιτικό αφήγημα» και ως ιδεολόγημα και ως περιεκτική παραταξιακή επιλογή. Που όχι απλώς συνάπτεται προς αυτά που μονοδρομικώς επιβάλλονται για τη χώρα, αλλά και προς την επιβίωση του ιδίου του πολιτικού συστήματος. Που χρεώνεται μεταπολιτευτικά για την αξιακή αποδόμηση και την κατάπτωση. Οπως αυτή μεταφράσθηκε με αποσυνθετικούς όρους. Οχι μόνο σε σχέση με την οικονομική καταρροή, αλλά και με την υπονόμευση των κοινωνικών αρμών.

Ολα τελικά είναι αλληλένδετα. Και κάθε υπέρβαση περνά μέσα από γενναιόφρονες παραδοχές…

Τελευταία Νέα