Αναζήτηση
Σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας, «η ΝΔ αντιμετωπίζει τα δικά της ιστορικά αδιέξοδα, μέσα σε έναν χρόνο ηττήθηκε τέσσερις φορές από τον ΣΥΡΙΖΑ» –υποθέτω μετρά και τις ευρωεκλογές 2014 και το δημοψήφισμα στις ήττες της…
Προφανώς ηττήθηκε. Αλλά το αδιέξοδο από πού προκύπτει;
Διότι αν η ΝΔ με τέσσερις ήττες σε έναν χρόνο βρίσκεται σε ιστορικό αδιέξοδο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε χάσει καμιά εικοσαριά φορές σε είκοσι χρόνια και με το ζόρι πάλευε το 4% θα έπρεπε να είχε αυτοκτονήσει προ πολλού.
Ευτυχώς δεν αυτοκτόνησε. Και τώρα κέρδισε τέσσερις εκλογές σε έναν χρόνο, που λέει κι ο Φίλης.
Αυτή είναι η μεγαλοψυχία της δημοκρατίας. Ποτέ δεν εκδίδει τελεσίδικες αποφάσεις. Πρώτα κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ, μετά η ΝΔ, ύστερα πάλι το ΠΑΣΟΚ, ακολούθησε η ΝΔ και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οπως λένε και στα αμοιβαία κεφάλαια: καμιά προηγούμενη απόδοση δεν εγγυάται τις μελλοντικές.
Υπό αυτή την έννοια, η ΝΔ δεν έχει κανένα ιστορικό αδιέξοδο να αντιμετωπίσει. Της αρκεί να βγάλει έναν αρχηγό και να κάνει την αντιπολίτευση για την οποία εξελέγη. Στις επόμενες εκλογές άλλα θα γράφει το κοντέρ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μεγάλα λόγια είναι ίδιον των πολιτικών. Για όλους η Ιστορία περίπου αρχίζει και τελειώνει με την παρουσία τους στο προσκήνιο.
Ετσι (σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ) πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε ένα «φθαρμένο πολιτικό καθεστώς» και μετά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει τίποτα διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι παρένθεση.
Ομολογώ ότι τόση καθεστωτική αντίληψη από ένα κόμμα που δηλώνει μη καθεστωτικό εκπλήσσει. Επιπροσθέτως, όταν η παραμονή στην εξουσία καθίσταται αυτοσκοπός στο όνομα κάποιου «πρόδηλου πεπρωμένου», η έκπληξη μετατρέπεται σε ανησυχία.
Και αναρωτιέμαι: Υπάρχει άραγε πιο καθεστωτική αντίληψη στην πολιτική από την αναγωγή του εαυτού σου σε μέτρο των πραγμάτων;
Μια αντίληψη παραδοσιακά έμφυτη στην Αριστερά όπου το «αριστερό» δεν θεωρείται απλώς μια επιλογή μεταξύ άλλων αλλά η επιβεβαίωση μιας πολιτικής, ηθικής και κοινωνικής υπεροχής.
Αυτή η βεβαιότητα ήταν ίσως χρήσιμη στους μικρούς αριστερούς σχηματισμούς τις δεκαετίες που φυτοζωούσαν. Αν δεν πιστεύεις βαθιά κι αδιάλλακτα, δεν αντέχεις τη μια ήττα μετά την άλλη. Ετσι επιβίωσε το αριστερό κίνημα στον πολιτισμένο κόσμο.
Αλλά τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε μέγεθος, προοπτική και φιλοδοξίες. Λογικά θα πρέπει να αλλάξει και νοοτροπία.
Διότι τα πράγματα τρέχουν στην πολιτική. Και επειδή δεν υπάρχουν τελεσίδικες αποφάσεις, τα αδιέξοδα (πραγματικά ή φανταστικά) αλλάζουν στρατόπεδο με μεγαλύτερη ευκολία κι από γυρολόγους μπασκετμπολίστες.
