Την περασμένη Παρασκευή οι Ιρλανδοί, σε ποσοστό μεγαλύτερο από 62%, ψήφισαν υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφύλων. Το αποτέλεσμα –αν και δεν θεωρείται έκπληξη διότι είχαν προηγηθεί μετρήσεις –αποτελεί πρόσημο πολιτικής και κοινωνικής ωριμότητας για τον ιρλανδικό λαό, που είχε να αντιπαλέψει το φάντασμα του ρωμαιοκαθολικού συντηρητισμού. Μην ξεχνάμε ότι στην Ιρλανδία απαγορεύονται, αν δεν συντρέχουν σοβαροί λόγοι υγείας, οι αμβλώσεις, ενώ μέχρι πριν από 22 χρόνια η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ποινικό αδίκημα.

Ωστόσο, το γεγονός ότι είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που επέτρεψε τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών ύστερα από δημοψήφισμα με κάνει να αναρωτιέμαι κατά πόσο θέματα που έχουν να κάνουν με ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το συγκεκριμένο, είναι ασφαλές να εναπόκεινται στην απόφαση του λαού. Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν, για παράδειγμα, έπρεπε να αποφασίσει για κάτι ανάλογο ο ελληνικός λαός ο οποίος –στην καλύτερη περίπτωση –έχει περιτυλίξει το δικαίωμα της ερωτικής αυτοδιάθεσης σε ένα πολύχρωμο σελοφάν που αναδεικνύει μια τσιρκολάνικη τηλεοπτική εικόνα της ομοφυλοφιλίας και αποκρύπτει την ουσία επειδή δεν έχει την ψυχραιμία να την αντιμετωπίσει. Ή, πολύ περισσότερο, αν θα έπρεπε με την ψήφο του να πάρει θέση για τη θανατική ποινή.

Προς το παρόν, respect για τον ιρλανδικό λαό, που η φωνή του ακούστηκε περισσότερο από τις θρησκοληπτικές ιδεοληψίες. Γιατί ναι μεν «φωνή λαού οργή Θεού» αλλά είναι που, καμιά φορά, μπορεί και ο Θεός να παρακούσει από τα ξεφωνητά και να οργιστεί για λάθος λόγο.

Τελευταία Νέα