Αναζήτηση
Τελικά, «αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό τους». Ή έτσι νομίζουν, τουλάχιστον. Αυτό προκύπτει και από τις ομιλίες στις προγραμματικές δηλώσεις και από τις διεργασίες στο Eurogroup.
Δεν μιλάω για την ξινίλα Σόιμπλε. Την άφατη υπεροψία του αποικιοκράτη με τον απροσχημάτιστο κυνισμό:
–Δεν θέλετε να το πείτε «τρόικα», πείτε το όπως θέλετε, στα παλιά μας τα παπούτσια. Τρόικα θα είναι ακόμη κι αν εσείς τη φωνάζετε Θρασύβουλο!
Ενας φυλετισμός –όχι με γνώμονα το χρώμα αλλά το χρήμα. Κάπως σαν τη σιχασιά που διακρίνεις σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Φρειδερίκης: χαϊδεύει απόρους κορασίδας και μετά τρέχει να απολυμάνει τα χέρια της.
Είμαστε ισότιμα μέλη μιας διεθνούς κοινότητας. Με τη διαφορά πως άλλος παραγγέλνει τον καφέ κι άλλος τον φέρνει. Κάτι ήξερε ο μέγας Οργουελ: «Ολα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα!».
Αρα, ας στείλουμε τους ευφημισμούς στα τσακίδια κι ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους:
– Οι Γερμανοί με τους εταίρους τους.
– Οι Ελληνες με τους δανειστές τους.
«Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό τους»: ο γερμανικός αποικιοκρατισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Δεν θα μπω στην εθνικοσοσιαλιστική αντίληψη «όταν εμείς είχαμε τον Περικλή οι Γερμαναράδες τρώγανε βελανίδια». Για τα χάλια μας δεν φταίνε οι Μέρκελ και Σόιμπλε. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε. Το καλό της πατρίδας τους κοιτάνε –άσχετα αν διχάζει τους οικονομολόγους η στρατηγική τους. Τους πολίτες τους φροντίζουν, έστω πατώντας επί των πτωμάτων των άλλων λαών.
Το τραγικό, λοιπόν, δεν είναι η στάση των ξένων. Το τραγικό είναι η στάση ορισμένων Ελλήνων. Τους βλέπαμε αυτές τις ημέρες στη Βουλή και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Εγραψα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης:
«Ακούω τις ομιλίες των βουλευτών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να συμβουλεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ πώς να διαχειριστεί την κρίση κι έχω εντυπωσιαστεί. Εκπληκτικοί, μπράβο, κρίμα που δεν έχουν κυβερνήσει ποτέ αυτή τη χώρα».
Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι μεταλλαγμένοι που κουνούσαν το δάχτυλο; Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι ινστρούχτορες που έδιναν ντιρεκτίβες πώς θα βγει η χώρα από την κρίση; Ποια ήταν όλα αυτά τα θηριώδη πολιτικά αναστήματα που ωρύονταν στην έδρα; Και που είχαν όλες τις απαντήσεις στην κωλότσεπη; (Ασχέτως που όλα αυτά τα χρόνια είχαν ξεχάσει το σκονάκι στο άλλο τους το παντελόνι.)
Εβλεπα τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να αγορεύουν εν εξάλλω! Φωνές, κακό, απειλές. Ρε παιδί μου, τελικά το θράσος ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις, τέρμα!
– Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει αμετακίνητος –ρίχνει τη χώρα στα βράχια.
– ΑΝ ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματευτεί –κάνει κωλοτούμπα!
Στο ελληνικό Κοινοβούλιο του 2015 η «γελοιότητα» από αφηρημένο ουσιαστικό έγινε συγκεκριμένο: πήρε τα πρόσωπα των ανθρώπων που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια αλλά το λησμόνησαν εν μια νυκτί.
Ακούστηκαν τέρατα:
«Εμείς γιατί να σας στηρίξουμε –εσείς μας στηρίξατε ποτέ;».
(Γιατί να της δώσω την κούκλα μου, εμένα μου έδωσε τη δική της;)
Κι όλα αυτά πασπαλισμένα με υποκριτικές δηλώσεις:
– Μακάρι να πάει καλά η νέα κυβέρνηση, ΑΛΛΑ.
– Αλίμονο, εμείς πρώτοι θα σας στηρίξουμε, ΑΛΛΑ.
– Ολοι το καλό της πατρίδας μας θέλουμε, ΑΛΛΑ.
ΑΛΛΑ:
– ΑΛΛΑ παρακαλάμε να την πατήσετε, Παναγία μου.
– ΑΛΛΑ παρακαλάμε να τσακιστεί η χώρα ολόκληρη προκειμένου να δικαιωθούμε εμείς.
– ΑΛΛΑ καλύτερα να βαδίσουμε στων Ψαρών την ολόμαυρη Ράχη –παρά στις γεμάτες πλατείες.
Στις πλατείες των πολιτών που παλεύουν για τα απομεινάρια μιας χώρας. Τα απομεινάρια που εσείς δημιουργήσατε. Εσείς, οι μέντορες της χρεοκοπίας.
Κανείς δεν ξέρει πού θα μας οδηγήσει ο δρόμος που διανύουμε. Κανείς δεν ξέρει αν «αυτό το χώμα» ξαναγίνει και δικό μας. Ομως λένε πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν από το ξημέρωμα.
Ελπίζω να έχουν δίκιο.
Με έμφαση στο «ελπίζω».
ΥΓ: Για όσους φίλους αναγνώστες σπεύσουν να με διορθώσουν: Ξέρω ότι άλλο εννοούσε ο Γιάννης Ρίτσος με το «τους» και το «μας». Επιτρέψτε μου την αυθαιρεσία της προσαρμογής στην Ελλάδα του 2015.
