Κοντεύουν δύο εβδομάδες από τις εκλογές αλλά γιατί εμένα μου φαίνεται σαν να είμαστε ακόμη σε προεκλογική περίοδο; Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας –σε μεγάλο ποσοστό –εξακολουθούν να κρατάνε τις μπάρες κατεβασμένες αποκλείοντας από την καθημερινότητά τους (δυστυχώς και από τη δική μου) τον αστικό πολιτισμό που οφείλουν να επιδεικνύουν και τα αστικά και τα σοσιαλιστικά κόμματα. Και επειδή σε καμία πολιτική παράταξη με δημοκρατικό πρόσημο δεν εκλαμβάνεται ως αρετή ο κανιβαλισμός, ας πει κάποιος σε δαύτους ότι οι εκλογές τελείωσαν. Για να σταματήσουν να τρώνε τις σάρκες τους. Οχι ο ένας του άλλου. Τις δικές τους!

Μίσος, βρε παιδί μου, μίσος και χολή. Αυτοί που έφυγαν γι’ αυτούς που ήρθαν κι αυτοί που ήρθαν για όσους θεωρούν ότι τους εμπόδιζαν, μέχρι τώρα, τον δρόμο. Ετσι αποτυπώνεται, τουλάχιστον, στον όχι και τόσο virtual κόσμο του Διαδικτύου. Ρεβανσισμός και παλιά δαντέλα από τη μία, τσάι και αντιπάθεια από την άλλη. Και στη μέση η δημοκρατία. Ακόμη και οι Αγανακτισμένοι μεταλλάχθηκαν σε Αποφασισμένους και διαμαρτύρονται στο Σύνταγμα. Μου τα ‘λεγε μια φίλη, απολυμένη της ΕΡΤ, που ψάχνει για δουλειά. «Τώρα;» της είπα. «Αφού θα σας επαναπροσλάβουν». «Θα φάμε τα συκώτια μας εκεί μέσα με τους νερίτες» μου απάντησε. «Δεν έχω το ψυχικό σθένος να το αντέξω».

Ως προς αυτό, η πολιτική είναι σαν το ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί συνήθως αδικούν τα κόμματα όπως ακριβώς και τις ομάδες τους.

Τελευταία Νέα