Δεύτερη ανάγνωση της ομιλίας Σαμαρά στο ριμέικ της Χαλκιδικής. Από τις τέσσερις χιλιάδες λέξεις που χρειάστηκε, το ένα τρίτο χρησιμοποιήθηκε για να εμφανίσει την αξιωματική αντιπολίτευση ως την απόλυτη αντεθνική δύναμη. Μάλλον φυσιολογικό. Από τις υπόλοιπες, οι περισσότερες χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιάσουν τα επιτεύγματα των δύο τελευταίων χρόνων, πότε σε πρώτο ενικό και πότε σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Για την ακρίβεια, είναι unfair.

Θεωρεί άραγε ότι είναι επικεφαλής μονοκομματικής κυβέρνησης; Αυτό που προέβαλε ως έπος της διετίας του έχει στην ούγια μόνο το δικό του όνομα και της ΝΔ; Για έναν Βενιζέλο κι ένα ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ακούσει τίποτε στο Μαξίμου;

Μπορεί να πει ό,τι θέλει κανείς για τον Βενιζέλο και τα χάλια του ΠΑΣΟΚ επί των ημερών του. Αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχουν συμβολή στα αποτελέσματα που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός. Θυσίασαν πολλά για την κυβερνητική επιβίωση. Αλλωστε η δική τους πολιτική υλοποιείται: και οι πέτρες θυμούνται ότι έως τον Νοέμβριο του 2011 η ΝΔ υποστήριζε την αντίθετη.

Είναι εις βάρος του Πρωθυπουργού ότι δεν απέδωσε με κάποιον τρόπο στον κυβερνητικό εταίρο του όσα του αναλογούν. Οχι από γενναιοδωρία, αλλά από πολιτική και ηθική υποχρέωση απέναντί του. Δεν θα είναι πολύ θεμιτό αν σκοπεύει να πάει στις επόμενες εκλογές υφαρπάζοντας από τη μισή κυβέρνησή του το μερίδιό της σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί επιτυχία.

Εστω και αν το ακροατήριο της Χαλκιδικής ήταν αμιγώς κομματικό, η πρωθυπουργική παράλειψη αδικεί το ΠΑΣΟΚ και τον επικεφαλής του. Η κυβέρνηση στηρίχτηκε σε δύο κόμματα. Αν πήγε καλά, τα επιτεύγματα πιστώνονται και στα δύο. Αν όχι, βαρύνονται και τα δύο. Πώς νομιμοποιείται ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως αποκλειστικός νομέας των αποτελεσμάτων μιας πολιτικής που ασκήθηκε και από τον Βενιζέλο; Μόνο και μόνο επειδή είναι ο Πρωθυπουργός; Κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει με μια φράση του Τζόζεφ Κόνραντ: «Η δύναμή σου είναι απλώς ένα ατύχημα που οφείλεται στην αδυναμία των άλλων».

Τελευταία Νέα