Με όρους συναισθηματισμού, η ιστορία του Χάρη Τομπούλογλου ανήκει ήδη στο παρελθόν. Αρκεί το θέαμα που πρόσφερε ένας εκπεσών δημόσιος λειτουργός την ώρα της αυτοκαταστροφής του. Η Δικαιοσύνη θα μεριμνήσει για τα περαιτέρω.

Αλλά να που με μια χθεσινή του ατάκα πέτυχε την ολική επαναφορά: «Επιβεβαιώθηκε η αρχική μου δήλωση ότι πιστεύω στον Θεό και στη Δικαιοσύνη». Με αυτήν τη σειρά. Ο μέχρι πρότινος διοικητής ενός ιδρύματος που ομνύει στους νόμους της επιστήμης νιώθει την ανάγκη να δώσει διαπιστευτήρια πίστης στην πρώτη δημόσια δήλωσή του μετά την απολογία. Συγγνώμη για το γλωσσικό ατόπημα, αλλά ο άνθρωπος ήταν ακατάλληλος για το Νοσοκομείο Παίδων πριν ακόμη και από την εφεύρεση της μίζας.

Επικαλέσθηκε ήδη ένα άγραφο δικαίωμα υπερκομματικής φύσεως: ένα δωράκι για τον εαυτό του. Σε διαφορετική περίπτωση, κινδύνευε να τον λούσουν με την εθνική βρισιά σαν το μαθητούδι της Λεοντείου –όπου και διέπρεψε στο παρελθόν. Και τώρα επικαλείται τα όσια και τα ιερά, όπως οι θρησκευτικές εικόνες που έχουν κατακλύσει το νοσοκομείο το οποίο διηύθυνε.

Ο κ. Τομπούλογλου είναι γνήσιος εκφραστής του κατεστημένου το οποίο τον εξέθρεψε. Ανορθολογισμός, ωχαδελφισμός, αδιαφάνεια. Επειδή, όμως, τελειώνουν κάποτε οι αντοχές της μεσαίας τάξης, ας σφυρίξει κάποιος στους Τομπούλογλου της επικράτειας ότι έχουν ρίξει ήδη πολύ νερό στ’ αυλάκι της Χρυσής Αυγής.

Τελευταία Νέα