ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ρεαλισμός στη ΔΗΜΑΡ με ταμπλό το Συνέδριο. Εκεί ο Φώτης Κουβέλης είναι υποψήφιος για την προεδρία με αντίπαλο τον εαυτό του. Δηλαδή –για να αφήσουμε τις εξυπνάδες –είναι μοναδικός υποψήφιος. Με άλλα λόγια, η εσωκομματική διαδικασία απλώς θα επικυρώσει την ηγεσία του. Αρα αυτομάτως αποκτούν ενδιαφέρον άλλα πράγματα. Αν όχι τα λευκά και τα άκυρα, όπως στις εποχές των μονοκομματικών καθεστώτων, τότε η σημειολογία κινήσεων της μειοψηφίας. Δηλαδή το αν αυτή θα χειραφετηθεί ή όχι.

Η αλήθεια είναι ότι από τον περασμένο Ιούνιο και μετά η ΔΗΜΑΡ έχει στενέψει δυσάρεστα. Συγκροτήθηκε όταν οι Ανανεωτές έφυγαν μια νύχτα του καλοκαιριού από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είχαν βαρεθεί τον αυταρχικό ψυχαναγκασμό των τσιπραίων. Αραγε όλοι αυτοί που ανέβηκαν στη σχεδία το έκαναν για να τους καταπιέζει ο αρχηγισμός του Κουβέλη; Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ είναι ήπιος. Είναι όμως και εντελώς άκαμπτος. Με άλλα λόγια, εκτός από ξύλινο λόγο μπορεί να αποδειχθεί ξύλινος και ο ίδιος. Η ενεργοποίηση του Σπύρου Λυκούδη –πιστού μεταξύ των πιστών του Φώτη –ως παράγοντα της μειοψηφίας είναι η καλύτερη εικονογράφηση για το πώς και πόσο ο Κουβέλης έχει μετατρέψει τη ΔΗΜΑΡ σε παρακολούθημα των επιδιώξεών του.

ΤΟ ερώτημα είναι ποιες είναι αυτές. Αλλά ο Κουβέλης παραμένει συμπαγής και αδιαπέραστος –ακόμη και στην τετ α τετ κουβέντα. Ωστόσο, η πολιτική είναι συχνά σαν τη σκακιέρα. Και να μην ξέρεις πού θα πάνε τα άλογα, οι αξιωματικοί και οι πύργοι, γνωρίζεις ποιες είναι οι πιθανές κινήσεις τους. Συνήθως δεν είναι πολλές. Αρχίζουμε από τις μακρινές. Πρόεδρος Δημοκρατίας; Γιατί όχι; Αν η κυβέρνηση φθάσει όρθια στον Μάρτιο του 2015, τότε το πιθανότερο είναι να βγάλει η αριθμητική των 180 πρόσωπο από την Αριστερά. Ο Κουβέλης –πιο ήπιος από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο –είναι σίγουρα μία από τις εκδοχές για το Μέγαρο της Ηρώδου του Αττικού. Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη. Εχει τα ίδια και περισσότερα, μάλλον, προσόντα, έχει αντιδικτατορικό φωτοστέφανο –σε εποχή χουντοφασιστικής παλινόρθωσης -, έχει το ατού ότι θα είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος και ότι έχει κουράσει πολύ λιγότερο τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.

ΕΤΑΙΡΟΣ του ΣΥΡΙΖΑ σε πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς; Πιθανόν. Το θέλουν όμως οι ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ; Με άλλα λόγια, αυτοί που ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ –και όχι ΣΥΡΙΖΑ –το κάνουν για να ανοίξει τον δρόμο στον Τσίπρα για να κυβερνήσει; Ελαφρώς αμφίβολο. Είναι επίσης ένα σενάριο στο οποίο κλωτσούν πολλοί από τη ΔΗΜΑΡ που απλώς δεν αντέχουν τους συριζαίους. Ωστόσο το ζουμί δεν είναι αυτό. Αυτή δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι ότι ο Κουβέλης θέλει τις επιλογές του ανοιχτές σε κάθε περίπτωση. Αρα θέλει ένα κόμμα που να το ελέγχει απόλυτα. Το ενδιαφέρον δεν είναι ότι το θέλει ο ίδιος. Κάθε αρχηγός που σέβεται τον εαυτό του τα θέλει όλα δικά του στο κόμμα του. Το ενδιαφέρον είναι ότι τον αφήνουν οι άλλοι στη ΔΗΜΑΡ να τα έχει όλα –ενώ, ας πούμε, του Τσίπρα του ψήνουν το ψάρι στα χείλη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τελευταία Νέα