Σαν να μη μας έφτανε η φτώχεια μας, φτάσαμε να μιλάμε αν έχει ή δεν έχει η Τζάκρη το δικαίωμα να φοράει τα Louboutin της στην Εδεσσα και η Κάρι Μπράντσο τα Manolo της στην Πέμπτη Λεωφόρο. Επειδή παραγνωριστήκαμε, να σας πω κι εγώ τι εστί κομψότητα κι ας θεωρώ σαν τα χειρότερά μου χρόνια τότε που η βιοπάλη μ’ έριξε στα γυναικεία περιοδικά. Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια, βλέπω τα σημάδια τους στα μάγουλα, στην καρδιά και στο μυαλό μου και ευχαριστώ τον Θεό που δεν επέτρεψε ποτέ στον Cavalli να με καβαλήσει. Γιατί βαρυγκoμείς; / Δεν είδαμε και μεις / μια ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση / δεν πήραμε απ’ τη φύση / καρδιά για ν’ αγαπήσει; Απεναντίας, κύριε πρόεδρε και σεβαστόν δικαστήριον. Αγαπήσαμε παράφορα κι ακόμα αγαπάμε το στυλ δρόμου και τα φιλικά προς τη χρήστρια φλατ παπούτσια της Ντόνα Κάραν. Ολη τη γεωμετρία του μαύρου που έφεραν οι γιαπωνέζοι εστέτ για να σπρώξουν πέρα τα λιλιά και τα ρουχαλάκια πίστας. Τα δετά και τις σαγιονάρες του Γιαμαμότο που τα δόξασαν η Τζέιν Μπίρκιν και η Σαρλότ Ράμπλινγκ, ας είναι δοξασμένο το όνομά τους. Toν τσαμπουκά των Comme des Garçons και ό,τι καταφέραμε να ξεπατικώσουμε από την ελιτίστικη απλότητα της Τίλντα Σουίντον.

Δεν περιμένω από τις ελληνίδες βουλευτίνες να βγουν από τα παπούτσια τους και να μπουν στα δικά μας. Αλίμονο. Δεν πατάμε στην ίδια πίστα. «Μα πάνω απ’ όλα», όπως λέει και ο Γιαμαμότο, «αφού δεν σε ενοχλώ, να μη με ενοχλείς κι εσύ». Πες τα, βρε Γιόζι, να μην τα λέω εγώ που δεν ξέρω και γιαπωνέζικα.

Τελευταία Νέα