Αλλο να σας το λέω κι άλλο να το ακούτε. Ηθελα όμως να σας την κάνω αυτή τη χάρη, κι ας έγινα ρεζίλι στη γειτονιά που την ξεκούφανα ένα ολόκληρο βράδυ απομαγνητοφωνώντας από το YouΤube τη «Σταφίδα», μια μικρή ελεγεία στο (μικρό) πέος, μέρος από τους πολλούς θεατρικούς μονολόγους που έγραψε και παρουσίασε κατά το πρόσφατο παρελθόν ο πρύτανης κ. Πελεγρίνης. Ετσι, για να μη λέτε ότι η ακαδημαϊκή οικογένεια είναι άμοιρη ταλέντων και ότι η μόνη της έγνοια είναι η εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων, αλλιώς λουκέτο και τα κλειδιά στον υπόνομο. Λυπάμαι που δεν έχω ήχο, έχω όμως υλικό. Ενα άλλο πράγμα που δεν έχω είναι χώρο άπλετο, καθώς και την άδεια της εφημερίδας να γράφω παλιόλογα. Οπότε αρκεστείτε σε ορισμένα αποσπάσματα και συμπαθάτε με για τη συχνή χρήση του προληπτικού «μπιπ». Αντε , και πολλά είπα. Κλείστε τώρα τα κινητά και μην τραβάτε φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της παράστασης: «Μπιμπώ την κοινωνία μου. Μπιμπώ τη σκρόφα την μπιμπόκωλη την κοινωνία. Λες και δε με γέννησε εμένα μάνα. Αν κι εδώ που τα λέμε, καλύτερα να μη με είχε γεννήσει. Να ήμουνα ένα από τα άπειρα σπέρματα του μπιμπιόλη του πατέρα μου που μη βρίσκοντας το στόχο τους όταν μπιμούσε τη μάνα μου χάθηκαν αμέσως, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής τους. (…) Γιατί μπιμπώ – μπιμπώ την καταδίκη μου; Γιατί εγώ έτσι; Γιατί; Ποιος μπιμπούστ-μπιπ, ποια μπιμπάνα με άφησε στη μέση και μ’ έστειλε μετά να βασανίζομαι στην πρόστυχη την ξεφτίλα τη ζωή;».

ΥΓ: Eλπίζω να απομακρύνατε τα παιδιά, τουλάχιστον όσο να μεγαλώσουν και να πάνε κι αυτά μια μέρα στο πανεπιστήμιο.

Τελευταία Νέα