Αναζήτηση
Η είδηση δημοσιεύθηκε χθες το πρωί στην ιστοσελίδα του «Βήματος» και ήταν λακωνική: «Για την ανάγκη συγκρότησης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού συναντήθηκαν την Τρίτη το απόγευμα ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φ. Κουβέλης και ο Χάρης Καστανίδης. Οι δύο πολιτικοί συμφώνησαν για τη συμπόρευση των δυνάμεων του χώρου». Αυτό είναι λοιπόν. Το πρώτο, και σημαντικότερο, βήμα έγινε. Οι δύο αρχηγοί έδωσαν τα χέρια και το μόνο που μένει είναι να τους ακολουθήσουν οι «δυνάμεις του χώρου». Ετσι, θα κτιστεί σιγά σιγά η ελληνική εκδοχή του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Επιτέλους, ο ελληνικός λαός αποκτά ένα όραμα, μια διέξοδο, μια ελπίδα.
Ηταν η δεύτερη σημαντική πολιτική συνάντηση που είχε ο Φώτης Κουβέλης αυτή την εβδομάδα. Την προηγουμένη, είχε συναντηθεί με εκπροσώπους των εργαζομένων της πρώην ΕΡΤ, στους οποίους γνωστοποίησε την απόφασή του να μην εκπροσωπείται η ΔΗΜΑΡ στο «μόρφωμα της μεταβατικής Δημόσιας Τηλεόρασης». Προσέξτε την ορολογία: «μόρφωμα», όπως «ναζιστικό μόρφωμα» χαρακτηρίζεται η Χρυσή Αυγή. Προσέξτε επίσης ότι ο συνιδρυτής της ελληνικής εκδοχής του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού δεν είπε πως δεν θα πηγαίνει ο ίδιος στις εκπομπές της ΔΤ επειδή διαφωνεί, δεν γουστάρει ή βαριέται, αλλά ότι δεν θα εκπροσωπείται το κόμμα του. Ο παλιός, καλός, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Αραγε, επιτρέπεται να πάει κανείς χωρίς το ταμπελάκι; Κάποιος που ψηφίζει το κόμμα, αλλά δεν είναι μέλος, μπορεί; Και αν κάποιος παραβεί την εντολή ποιες κυρώσεις θα υποστεί; Θα ζήσουμε πάλι εκείνο το μελόδραμα με τα στελέχη που έκαναν δηλώσεις εκτός γραμμής, αλλά με βάση το καταστατικό δεν γινόταν να διαγραφούν;
Κάποτε, ο Φώτης Κουβέλης ήταν ο ηγέτης μιας ήρεμης δύναμης. Ο υπεύθυνος πολιτικός που διαχώρισε τη θέση του από τους έξαλλους του ΣΥΡΙΖΑ και συνεργάστηκε με τις μετριοπαθείς δυνάμεις του τόπου προκειμένου να μην πέσουμε στον γκρεμό. Ο άνθρωπος που μετρούσε τα λόγια του και απεχθανόταν τις ευκολίες και τα συνθήματα. Και ύστερα, κάτι έγινε. Διαφωνώντας με μια ενέργεια που ήταν πράγματι πραξικοπηματική και σκανδαλώδης –το κλείσιμο της ΕΡΤ -, άρχισε να αναζητά εκτός κυβέρνησης ένα λόγο ύπαρξης για τον ίδιο και ένα χώρο δράσης για το κόμμα του. Επινόησε συνωμοσίες για την αποπομπή της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, «επειδή ήταν βαρίδι σε αυτά που προωθούσαν και αποφάσιζαν». Εψαξε αγωνιωδώς τρόπους να μην τον ξεχάσουμε. Ματαίως –μέχρι τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις αυτής της εβδομάδας.
Στο κείμενό του που δημοσιεύθηκε χθες στην παράπλευρη σελίδα με αφορμή τα δύο χρόνια από τον θάνατο του πρώτου μέλους της ΔΗΜΑΡ –του Λεωνίδα Κύρκου -, ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Ανδρέας Παπαδόπουλος σημείωνε ότι ο πολιτικός «τύπου Κύρκου» απουσιάζει από τη σημερινή Ελλάδα. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Ελπίζω μόνο ο αρχηγός του να μην του τράβηξε το αυτί για τον σαφή υπαινιγμό του.
