[Προβολές] Το δικαίωμα στην κοπάνα

Πριν από μερικά χρόνια οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» είχαν φιλοξενήσει στις σελίδες τους ένα άρθρο για τη λούφα στη δουλειά. Ο συντάκτης του άρθρου ήταν απολύτως ειλικρινής απέναντι στους αναγνώστες του. Το κόλπο που επιστράτευε ο ίδιος και άλλοι συνάδελφοί του για να σπάσει τα δεσμά της συνεχούς παρουσίας στην εφημερίδα ήταν πάντα το ίδιο. Και πάντα έπιανε. Εφτανε στο γραφείο, τοποθετούσε το μπουφάν του στην πλάτη της καρέκλας του, ανακάτευε μερικά χαρτιά κι έφευγε. Με τα ανακατεμένα χαρτιά να αποδεικνύουν την αφοσίωσή του στο ρεπορτάζ που έτρεχε και το μπουφάν να τεκμηριώνει την άφιξή του στην εφημερίδα, ο δημοσιογράφος έδινε την εντύπωση ότι «είχε πεταχτεί κάπου». Πού; Οι καλοπροαίρετοι πίστευαν ότι είχε βγει έξω για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Οι κακοπροαίρετοι ήταν υποχρεωμένοι να αρκεστούν σε υποθέσεις. Ο ίδιος ήξερε ότι βρισκόταν σε κάποια από τις παμπ της Φλιτ Στριτ, του λονδρέζικου δρόμου των δημοσιογράφων.

Την εποχή που ο βρετανός δημοσιογράφος κατέθετε την προσωπική του μαρτυρία, η Ευρώπη ήταν ακόμη ευτυχής. Η οικονομική κρίση δεν είχε διασχίσει τον Ατλαντικό και ο πλούτος δεν είχε αρχίσει να μεταναστεύει μαζικά προς την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Δεν υπήρχαν PIIGS και BRICS, το ευρώ δεν ήταν νόμισμα αλλά φτηνό δάνειο και η παραγωγικότητα ένας κοινωνικά ανεπιθύμητος οικονομικός όρος. Στη Γαλλία του 35ώρου γινόταν μπεστ σέλερ το «Καλημέρα τεμπελιά» της Κορίν Μαγιέρ, ένα βιβλίο που αυτοσυστηνόταν ως εγχειρίδιο του λουφαδόρου και υποδείκνυε στους αναγνώστες του τρόπους για να δουλεύουν όσο το δυνατόν λιγότερο χωρίς να εκτίθενται στους εργοδότες τους. Ηταν ένα ανέμελο παρόν που έδινε την προοπτική ενός ξεκούραστου μέλλοντος. Η δουλειά αποκτούσε σχετική αξία, η ποιότητα ζωής ανέβαινε επιτέλους στο βάθρο που της άξιζε.

Να έχουν μείνει άραγε σε εκείνη την εποχή οι επτά στους δέκα υπαλλήλους του ΕΟΤ και του ΕΤΕΑ που, σύμφωνα με την έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, δεν πατούσαν καν το πόδι τους στη δουλειά τους; Μπορεί. Υπάρχει περίπτωση να ζουν σε ένα μόνιμο στάδιο άρνησης της πραγματικότητας; Ισως. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι δικό τους –ή μάλλον δεν είναι μόνο δικό τους. Σε κανένα μέρος του κόσμου μια επιχείρηση, δημόσια ή ιδιωτική, δεν βασίζεται στην επαγγελματική ευσυνειδησία των ανθρώπων της για να λειτουργήσει σωστά, πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι η παραγωγικότητα επαφίεται στον πατριωτισμό των εργαζομένων. Πριν λοιπόν ξιφουλκήσει η Πολιτεία κατά των κοπανατζήδων ας ρίξει μια ματιά στους ελεγκτικούς της μηχανισμούς. Κι όσοι έχουν ανθρωποφαγικές ορέξεις ας θυμηθούν εκείνες τις ημέρες που ακούμπησαν το μπουφάν στην πλάτη της καρέκλας και βγήκαν από το γραφείο για να «πεταχτούν κάπου».