Αναζήτηση
Οταν ήμουν μικρή, πεισματικά αρνιόμουν να πάω σε τσίρκο. Είχα διαβάσει και το «Χωρίς οικογένεια» του Ε. Μαλό, ε πολύ θέλει το παιδάκι; Δεν υπήρχε περίπτωση να «χειροκροτήσω» κακοποιημένα, τρομοκρατημένα ζώα με το καμουτσίκι να σκάει στο ματωμένο πετσί τους. Και μιλάμε για εποχές άγνοιας. Χρόνια αργότερα θα έβγαιναν στη φόρα οι κτηνωδίες, οι βαρβαρότητες, τα βασανιστήρια που οι «άνθρωποι» επέβαλλαν στα ζώα των τσίρκων.
Και πολλοί ζωολογικοί κήποι, όμως, δεν πάνε πίσω. Ζώα στοιβαγμένα, κάτω από άθλιες συνθήκες «ζουν» και πεθαίνουν σιωπηλά μέσα στην εγκατάλειψη, στη σκληρότητα, στην αδιαφορία, ακόμα και στην ασιτία.
Ας εστιάσουμε σήμερα στον δημοτικό Ζωολογικό Κήπο Θεσσαλονίκης. Εκεί υπάρχουν 22 είδη πτηνών και 16 είδη θηλαστικών, μεταξύ των οποίων δύο αρκούδες, οι οποίες δεν έζησαν ποτέ ελεύθερες στη φύση. Υπάρχει, λέει, απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να μετεξελιχθεί σε κήπο οικόσιτης πανίδας, στην οποία προβλέπεται αυτές οι δύο αρκούδες να πάνε στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου.
Το παλούκι όμως εδώ είναι –όπως πάντα –οι γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και το καταπληκτικό της όλη υπόθεσης:
Χρειάζεται, λέει, γνωμοδότηση της νομικής υπηρεσίας για τη μετακίνηση των αρκούδων, οι οποίες θεωρούνται, κατά κάποιο τρόπο, περιουσία του δήμου. Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Ο Αρκτούρος (μη κυβερνητική περιβαλλοντική οργάνωση για την προστασία της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος http://www.arcturos.gr) έχει δρομολογήσει μια πρωτοβουλία για να μεταφερθούν οι δύο αρκούδες στο Νυμφαίο, όπου είναι και η φυσική τους θέση. Τη συλλογή υπογραφών (μας) συνοδεύει κείμενο με τον τίτλο: «Θέλουμε να βάλουμε τέλος στην αιχμαλωσία άγριων ζώων στους ζωολογικούς κήπους».
«Με την πεποίθηση ότι η άγρια ζωή είναι κομμάτι της ζωής μας, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της προστασίας και διατήρησης της άγριας ζωής στον φυσικό της βιότοπο, ενάντια σε οποιαδήποτε ανθρώπινη συμπεριφορά εκμετάλλευσης και αιχμαλωσίας των άγριων ζώων στους ζωολογικούς κήπους.
Απευθύνουμε δημόσια έκκληση στη διεύθυνση του Ζωολογικού Κήπου Θεσσαλονίκηςγια τη μεταφορά των αρκούδων και των λύκων του Ζωολογικού Κήπου Θεσσαλονίκης στις εγκαταστάσεις του Περιβαλλοντικού Κέντρου του Αρκτούρου».
Εμείς, στα «ΝΕΑ», απευθυνθήκαμε στον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη που συμφωνεί πως ο ζωολογικός κήπος δεν πληροί τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές για τη διαβίωση των άγριων ζώων. Γι’ αυτό, μας λέει, και είναι στις προθέσεις του δήμου να μετατραπεί η έκταση είτε σε βοτανικό κήπο είτε σε κήπο οικόσιτων ζώων.
Και στις δύο περιπτώσεις αποφασίστηκε να υπογραφεί προγραμματική σύμβαση με τον Αρκτούρο, έτσι ώστε να μεταφερθούν στο περιβαλλοντικό κέντρο της οργάνωσης οι δύο αρκούδες.
Επειδή όμως η προγραμματική σύμβαση θα είχε ως όρο ότι ο δήμος θα πρέπει να καταβάλλει στον Αρκτούρο ένα ποσό ώστε να καλύπτονται τα έξοδα της οργάνωσης για τη φύλαξη των ζώων (που θεωρούνται «περιουσία» του δήμου), υπήρξαν αντιδράσεις ότι ο δήμαρχος θέλει να «πριμοδοτήσει» την οργάνωση, της οποίας είναι πρόεδρος. Λέει ο Γ. Μπουτάρης:
«Υπάρχουν γραφειοκρατικά ζητήματα που καθυστερούν το θέμα της μεταφοράς, η οποία πρέπει να γίνει σταδιακά. Ωστόσο, θα προχωρήσει οπωσδήποτε, καθώς ήδη έχουμε και οχλήσεις από ευρωπαϊκές οργανώσεις για τις συνθήκες φύλαξης των ζώων».
Πριν κλείσουμε το θέμα, δυο κουβέντες στους «συνήθεις υπόπτους» με τις παρωπίδες στα μάτια: είναι επιεικώς αφελές το επιχείρημα «εδώ ο κόσμος πεινάει κι εσείς ασχολείστε με τα ζώα». Οποιος θέλει να λέγεται «άνθρωπος» μπορεί δείξει ΚΑΙ ευαισθησία ΚΑΙ ευαισθητοποίηση ΚΑΙ για τον συνάνθρωπο που υποφέρει ΚΑΙ για το ζώο ΚΑΙ για το περιβάλλον. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Αντίθετα, το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Γιατί η καρδιά δεν είναι ασανσέρ με πινακίδα «χωράει μάξιμουμ 5». Η καρδιά είναι ένας κάμπος με μακρινό τον ορίζοντα… Ή, τουλάχιστον, έτσι πρέπει να είναι… Και να τα χωράει όλα…
Ή, τουλάχιστον, πρέπει να τα χωράει…
ΥΓ: Πολύτιμα στοιχεία αντλήσαμε από το www.zoosos.gr, ένα εξαιρετικό σάιτ για τα δικαιώματα των ζώων.
