Ο Οδυσσέας κατεβαίνει κάποια στιγμή στον Αδη. Και συναντά εκεί τον Ελπήνορα. Οσο για τη Νέκυια της πολιτικής μας ζωής, αυτή συμπίπτει με την κάθοδο στην Προκαταρκτική για τη λίστα Λαγκάρντ. Μόνο που όσοι έχουν εμφανιστεί εκεί μέχρι στιγμής ζουν, ο καθένας και η καθεμία, τη δική τους οδύσσεια. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο επόμενος που μπορεί να έχει το προνόμιο μιας συνομιλίας με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτό δε αν δεν κλέψει πάλι την παράσταση ο Ηλίας Κασιδιάρης.

Ηταν η εμφάνιση του Βαγγέλη Βενιζέλου ενώπιον της Προκαταρκτικής η οποία κατέδειξε πού έχουν φθάσει τα πράγματα στην ελληνική πολιτική. Οι διάλογοι αποτελούν τεκμήρια πολιτικής αγριότητας που δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ ώς τώρα. Οχι στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς. Πώς φθάσαμε εκεί; Επαιξε κάποιοι ρόλο η τηλεόραση που εκτραχύνει τα δημόσια ήθη; Ακόμη και η τηλεόραση όμως σπανίως έχει πέσει τόσο χαμηλά. Ούτε μπορεί να πει κανείς ότι η επίθεση Κασιδιάρη κατά Δούρου και Κανέλλη οφείλεται στο τηλεοπτικό περιβάλλον. Οσα ακολούθησαν απλώς επιβεβαιώνουν ότι η εκτράχυνση του πολιτικού λόγου έχει να κάνει με συγκεκριμένες ακραίες πολιτικές δυνάμεις. Λίγα πράγματα έχουν βγει στον αφρό από τις εργασίες της Προκαταρκτικής. Οτι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι ο Ελπήνωρ της υπόθεσης το ξέραμε ήδη. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε πληροφορηθεί κάτι περισσότερο, απλώς έχουμε συνειδητοποιήσει καλύτερα την ποιότητα του χαρακτήρα κάποιων μελών της Επιτροπής.

Ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Αδη για να μπορέσει να βρει τον δρόμο για την Ιθάκη. Αυτός έχει πολλές περιπέτειες. Στο νησί της Κίρκης, το κύλισμα στις ηδονές μετατρέπει τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια. Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, λίγο σαν το πολιτικό χρήμα. Αυτό όμως ήταν προηγούμενο επεισόδιο. Το βέβαιο είναι ότι η Προκαταρκτική λειτουργεί ως απόλυτη έκπτωση της ελληνικής πολιτικής. Οτι εκθέτει τους εμπνευστές και τους πρωταγωνιστές της. Οτι προσέρχεται κανείς σε αυτήν για να μπορέσει να γυρίσει εκεί όπου ανήκει. Η ελπίδα είναι δηλαδή ότι θα δούμε ό,τι είναι να δούμε στην αίθουσα 150 της Βουλής για να μην το ξαναδούμε. Και να προχωρήσουμε.

Αλλωστε, όπως και ο Αδης στην «Οδύσσεια», η Προκαταρκτική είναι ένα σημείο μηδέν της ελληνικής πολιτικής. Γιατί «δίκη του Ανδρέα», ας πούμε, δεν είναι. Τουλάχιστον τότε τηρήθηκαν διαδικασίες, λειτούργησε η Δικαιοσύνη –προχωρήσαμε. Τώρα έχουμε μια Επιτροπή με πολύ χαλαρούς κανόνες όπου, βασικά, κυριαρχούν οι φραστικές αντιπαραθέσεις χωρίς περιεχόμενο. Μέλος της Επιτροπής έλεγε κατ’ ιδίαν ότι είναι η χειρότερη περίοδος της πολιτικής του καριέρας. Μια παγίδευση στο τίποτε. Πέρα από τα ήδη γνωστά –που έχουν να κάνουν με τον Ελπήνορα της άλλοτε κυβέρνησης Παπανδρέου.

Τελευταία Νέα