Πήραμε ή θα πάρουμε, σε λίγες ημέρες, 52 δισεκατομμύρια ευρώ. Βεβαίως, δεν μας τα χάρισαν οι Ευρωπαίοι. Θα τα δώσουμε πίσω. Και με τόκο. Είναι πάρα πολλά λεφτά. Που τα έχουμε ανάγκη. Οι τράπεζες, η αγορά, οι επιχειρήσεις που έχουν λαμβάνειν από το κράτος χρωστούμενα. Χωρίς αυτά τα χρήματα θα είχαμε πέσει στον γκρεμό και θα μας ετοίμαζαν για σουτ (διώξιμο) από την ευρωζώνη. Ολα τούτα είναι πράγματα γνωστά και στον τελευταίο Ελληνα.

Δεν σωθήκαμε, λοιπόν, μ’ αυτό το μπαγιόκο. Θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά. Να σταματήσουμε να κλέβουμε την Εφορία. Να συμμαζευτούν οι διάφορες υπηρεσίες, που είναι από χρόνια διαλυμένες. Να πάψει η κυβέρνηση να σπαταλάει εκατομμύρια για να βολεύει ημετέρους. Να γίνουμε, με δυο λόγια, μια οικογένεια, με ομοιογένεια και νοικοκυροσύνη, όπως το έχουν κάνει πολλές ευρωπαϊκές χώρες, δεκάδες χρόνια πριν από εμάς. Δεν είναι εύκολο. Θα χρειαστεί πείσμα. Θα χρειαστεί ιδρώτας. Θα χρειαστούν σιδερένια νεύρα.

Αναμφισβήτητο, πάντως, είναι ότι με το νέο δάνειο, που παλέψαμε πολύ για να το εξασφαλίσουμε, μας δίνεται η δυνατότητα, όπως σωστά γράφουν οι περισσότερες εφημερίδες, για μια μεγάλη ανάσα. Το βλέπει κανείς στα μάτια του κόσμου. Που έχει αρχίσει να ελπίζει. Δεν είναι απελπισμένος και σκυθρωπός, όπως ήταν πριν από το Eurogroup. Και αισθάνομαι ότι συμφιλιώνεται με τη δύσκολη κατάσταση. Καταλαβαίνει ότι το ποτήρι είναι πικρό, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, παρά να το πιούμε ώς την τελευταία του σταγόνα.

Ωστόσο, υπάρχουν πολιτικοί και οικονομολόγοι που δεν είδαν με καλό μάτι το καινούργιο δάνειο. Εμφανίζονται στην τηλεόραση με κατεβασμένα μούτρα. Και συνεχώς γκρινιάζουν. «Επρεπε να γίνει αυτό», «έπρεπε να γίνει το άλλο» και ούτω καθεξής. Με ό,τι λένε, με το ύφος που το λένε, «φωνάζουν» ότι δεν είναι ευχαριστημένοι από τις εξελίξεις. Θα προτιμούσαν να μην έχουμε πάρει φράγκο, να λιμοκτονούμε, να δαγκώνει ο ένας τον άλλο, για να δικαιωθούν στις προβλέψεις τους ότι οι δανειστές θα μας γύριζαν την πλάτη!

Βεβαίως, έχουν κι αυτοί τα επιχειρήματά τους. Πιστεύουν ότι ενδεχομένως, με μια άλλη πολιτική, θα πετυχαίναμε περισσότερα και θα ήμασταν καλύτερα. Μακροχρόνια όμως. Οχι σήμερα που τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Το σήμερα, ωστόσο, είναι εκείνο που μας πιέζει φορτικά και μας έχει στριμώξει στα σκοινιά. Αν δεν «καθαρίζαμε» με το σήμερα, θα μας είχε κοπεί η αναπνοή. Θα ήμασταν, δηλαδή, σε πολύ δυσκολότερη θέση απ’ αυτή που βρισκόμαστε τώρα. Δεν είναι αλήθεια;

Αλήθεια είναι. Το δείχνουν και οι σφυγμομετρήσεις, όσο κι αν πολλοί θεωρούν ότι είναι –αρκετές –αναξιόπιστες και παίζουν παιχνίδια. Αλλά δεν είναι σωστό, νομίζω, να θεωρούνται αξιόπιστες όταν συμπλέουν με όσα υποστηρίζει η μια πλευρά, και για πέταμα όταν τα συμπεράσματά τους ευνοούν την αντίθετη. Οσο για μένα, έναν απλό πολίτη, που δεν έχει ούτε θέλει να έχει παρτίδες με την πολιτική και τους πολιτικούς, νομίζω ότι τα 52 δισ. δεν είναι μάννα εξ ουρανού, αλλά μια θερμή χειραψία, ένα «κουράγιο». Που θα μας επιτρέψουν να πορευτούμε, με μεγάλο λαχάνιασμα μεν, αλλά με ασφάλεια, το 2013, που πλησιάζει απειλητικό.

Τελευταία Νέα