Δεν ξέρω αν η επίθεση που δέχθηκε ο κύριος Στρατούλης συγκαταλέγεται, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ που την αποκάλεσε δολοφονική, στο ρεπερτόριο της ρατσιστικής βίας. Αυτήν που το κόμμα της Αριστεράς επιμένει να ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες μορφές βίας, την επαναστατική, τη βία που ασκεί ο «εξεγερμένος», ο απελπισμένος και ο κάθε πικραμένος. Ας μην ξεχνάμε ότι, μόλις μερικές εβδομάδες πριν, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή δήλωσε στεντορεία τη φωνή πως, αν και καταδικάζει τη βία, καταδικάζει τη ρατσιστική βία ακόμη περισσότερο από τη βία και αν δεν προστεθεί το είδος της βίας στη γενική καταδίκη της βίας δεν θα ψηφίσει το ψήφισμα κατά της βίας.

Λίγο μπερδεμένα είναι όλα αυτά για την κοινή λογική, το αναγνωρίζω, οφείλω όμως να ομολογήσω πως ο κ. Στρατούλης απέδειξε πως ανήκει σε ράτσα ανθεκτικότερη από αυτήν του κ. Χατζηδάκη. Τον οποίο θυμάμαι αιμόφυρτο, αν και δεν είχε δεχθεί «δολοφονική επίθεση», απλώς είχε προπηλακισθεί από διαμαρτυρόμενους διαδηλωτές. Ενώ ο κ. Στρατούλης στην τηλεόραση, μόλις λίγα λεπτά μετά την επίθεση εναντίον του, μάλλον θύμιζε ψύχραιμο αυτόπτη μάρτυρα του επεισοδίου, παρά θύμα. Λίγο πριν, κατά τα λεγόμενά του, είχε φωνάξει: «Στρατούλης, με σκοτώνει η Χρυσή Αυγή», σαν τον Aρχιεπίσκοπο Μακάριο ο οποίος, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, όταν κατάφερε να φτάσει στην Πάφο και ενώ όλοι τον νόμιζαν νεκρό φώναξε από ραδιοφώνου: «Είμαι ο Μακάριος». Μέχρι εδώ όμως η οπερέτα.

Η διάχυση της βίας στην καθημερινότητά μας, η ανοχή απέναντί της, η ιδεολογική νομιμοποίησή της, ή η ιδεολογική καταδίκη της, με το επεισόδιο Στρατούλη αποδείχθηκε ακόμη μία φορά ότι αφορά τους πάντες. Κανείς δεν έχει ασυλία, ακόμη και όσοι νομίζουν εν τη αφελεία τους, ή εν τη πονηρία τους, ότι θα μπορέσουν να τη χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο για να ξεγεννήσουν την Ιστορία. Και δεν εννοώ βέβαια τη Χρυσή Αυγή. Στην περίπτωσή της, έχουμε να κάνουμε με μια δραστηριότητα η οποία δεν ξεφεύγει μόνο από τα όρια, τα τόσο ξεχειλωμένα, της δημοκρατίας μας, αλλά θίγει ορισμένα από τα στοιχειώδη κεκτημένα του πολιτισμού μας. Το πρόσχημα του ιδεολογικού μανδύα που χρησιμοποιούν δεν μπορεί να καλύψει τον πρωτογονισμό των χαρακτηριστικών. Κοινότατος χουλιγκανισμός επιπέδου νύχτας, δυστυχώς, όμως, εντεταγμένος ως «φυσιολογική» αν και ακραία συμπεριφορά στο καταπονημένο σώμα της κοινωνίας μας. Ο κ. Στρατούλης όμως, προφανώς, θεωρούσε μέχρι χθες πως η βία τον αφορά μόνο όταν είναι ρατσιστική. Και δυστυχώς, δεν έδειξε να συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Θα περίμενα μια λέξη, ένα νεύμα έστω, αυτοκριτικής από τον κ. Στρατούλη. Μια λέξη, ένα νεύμα έστω, συμπαράστασης σε όλους αυτούς τους συναδέλφους του, και όχι μόνο, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν υποστεί ύβρεις, προπηλακισμούς ή έχουν πέσει θύματα ξυλοδαρμών. Ο κ. Στρατούλης και ο Συνασπισμός έχασαν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι η μυωπία τους δεν είναι δα και τόσο βαριά όσο υποστηρίζουν οι αντίπαλοί τους και ότι στο παιχνίδι της βίας οι ρόλοι του θύτη και του θύματος αλλάζουν κατά περίσταση.

Οσο για τις περιστάσεις, δεν χρειάζεται να ξέρεις διαλεκτικό υλισμό για να αντιληφθείς ότι είναι εξίσου ευμετάβλητες με τις καιρικές συνθήκες.

Τελευταία Νέα