Φταίει εκείνος ο λογαριασµός που είχε ανοίξει ο πρόεδρος της Βουλής για βοήθεια του χρεωµένου κράτους, και βάζανε κάτι δεκάρικα κάτι µαθητές δηµοτικού από τα Πατήσια, οπότε συνεκδοχικά µάς δηµιουργήθηκε η εντύπωση ότι οι βουλευτές είναι φτωχοί. Κι όλο αυτό το σούρτα – φέρτα µε τα δανεικά, αυτά τα σπρεντ, αυτοί οι τόκοι, αυτός ο ιδρώτας στο µέτωπο του Παπακωνσταντίνου, όλες αυτές οι περικοπές, όλη αυτή η φτώχεια στον ορίζοντα µάς µπέρδεψαν τέλος πάντων. Κάπως ταυτίσαµε τους πολιτικούς µε το κράτος δηλαδή, πράγµα αντιθεσµικό, λανθασµένο και καταδικαστέο. Δεν ακούσαµε και κανέναν να προσφέρει το αντίτιµο του εξηκοστού διαµερίσµατός του όταν το πούλησε στον λογαριασµό του Πετσάλνικου, ας πούµε, για να θυµηθούµε ότι οι άνθρωποι δεν πένονται, ευτυχώς, ότι τους περισσεύει κάτι, σε πολλούς από αυτούς, ότι το δεκάρικο του µαθητή θα µπορούσε να είναι για τον έναν χιλιάρικο, για τον άλλον εκατοµµύριο, κ.ο.κ. Οµως όχι, ο λογαριασµός ενίσχυσης του χρεωµένου κράτους έµεινε αµόλυντος από αντίτιµα διαµερισµάτων, εξοχικών, κτηµάτων και γενικώς χρηµάτων βουλευτών. Οι άνθρωποι φοβούνται το µέλλον και επενδύουν σε ακίνητα. Δεν είναι πρωτότυπο, αλλά κάτι θα ξέρουν. Μερικοί δίνουν τον µισθό τους στο κόµµα, στο κράτος µόνο δεν βρέθηκε κανένας να τον δώσει. Ετσι ξεχαστήκαµε, γι’ αυτό και πάθαµε ένα σοκ µε αυτές τις λίστες αγαθών που κυκλοφόρησαν. Πολύ χρήµα, ακίνητο και αυτοκίνητο, και το κακό είναι πως δεν µπορεί κανείς να καταλήξει αν τα λεφτά και τα περιουσιακά στοιχεία έχουν σχέση µε την άσκηση της πολιτικής ή αν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να έχεις λεφτά για να ασχοληθείς µε την πολιτική. Για να ξέρει και η ελληνική οικογένεια αν αξίζει τον κόπο να κατευθύνει τα παιδιά της στον κλάδο.

Τελευταία Νέα