Αναζήτηση
Ο ΡΟΚΟ και τ΄ αδέλφια του, με την Παξινού στον ρόλο της μάνας τού Αλέν Ντελόν, κάνουν την Ελλάδα εκεί κάπου στη δεκαετία του ΄60 να ριγήσει, αφού καπάκι μάς έρχεται και το Οσκαρ.
Στις μέρες μας, μ΄ όσα βγάζει η Εξεταστική του Βαλυράκη στη σημερινή Βουλή, κάποιος άλλος Ρόκος και οι φίλοι του κάνουν την Ελλάδα να ντρέπεται, αφού η ιστορία θυμίζει πολλά που μερικοί, σώνει και καλά, θέλουν να τα σκεπάσει το έργο τους.
Στην ταινία βέβαια τότε κόψαμε δύο εισιτήρια ρεφενέ για να τη δούμε.
Το άλλο… έργο όμως το πληρώνουμε τώρα και με τα απόνερα που βγαίνουν στη φόρα, ψάχνοντας τα πανωπροίκια αυτής της πολιτικής.
Επειδή ακριβώς έγραψε ιστορία: – Ο πρώτος νόμος για τις ανεμογεννήτριες που έβγαλε έξω τη ΔΕΗ από τις επιδοτήσεις και τις δύο πρώτες άδειες.
– Σημερινοί «traders» για ρεύμα που τότε ήταν «δεξαμενή σκέψης» για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.
– Η αφετηρία με τις τιμές των φαρμάκων, την άλλη τιμολόγηση και όσα ακολούθησαν.
– Στην υπόθεση του αγωγού φυσικού αερίου, με τα αντισταθμιστικά που μάλλον χάθηκαν στον δρόμο για τον λιγνίτη στη Φλώρινα, που έκλεισε όμως με νόμο.
– Στην υπόθεση με τα μάρμαρα Διονύσου που άδικα ο τότε υπουργός Γεωργίας Μωραΐτης επέμενε ότι ήταν δάσος, αφού για το υπουργείο Βιομηχανίας ήταν λατομείο.
– Με τον άγγλο ασθενή μάνατζερ στην Ολυμπιακή, που απαιτούσε να υπάρχει πρωινή πτήση από το Λονδίνο για να του φέρνει φρέσκο και αυθεντικό «μπρέκφαστ», με ό,τι μας κόστισε κι αυτό.
Πολιτική διαδρομή λοιπόν σ΄ ένα έργο, όπου όμως δεν υπάρχει ρόλος για τη μακαρίτισσα την Παξινού.
Ακόμη κι αν ζούσε, δεν θα άντεχε να παίξει σε μια τέτοια τραγωδία εποχής.
ΥΓ: Που μάλλον δεν θ΄ αργήσει να κατέβει.
Και πάλι.
