Αναζήτηση
Ο εκπρόσωπος των αγροτών στην πρωινή εκπομπή του Μέγκα έδειχνε στ΄ αλήθεια εξοργισμένος με την αδιαφορία της Πολιτείας: έχω κάνει επενδύσεις τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ κι αυτοί μας ζητάνε να πάμε σε διάλογο μαζί με τον Ερυθρό Σταυρό, ήταν πάνω- κάτω η επιχειρηματολογία του.
ΚΑΙ για μεν τον διάλογο μπορεί να έχει και δίκιο. Προφανώς όμως δεν του πέρασε καν από το μυαλό ότι τα τέσσερα εκατομμύρια ευρώ είναι ασφαλώς πολύ περισσότερα από όσα οι πιο πολλοί Έλληνες πολίτες μπορεί να ελπίζουν ότι θα βγάλουν σε όλη τους τη ζωή- αυτοί και τα παιδιά τους.
ΕΙΝΑΙ έτσι όλοι οι αγρότες; Όχι βέβαια. Το στερεότυπο ωστόσο των ανήμπορων μικροκαλλιεργητών που τους εκμεταλλεύονται οι μεσάζοντες είναι εξίσου ή και περισσότερο παραπλανητικό. Οι σημερινοί αγρότες, οι πιο πολλοί, είναι επαγγελματίες με γνώσεις, με σημαντικές επενδύσεις σε γη και μηχανήματα και με μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης. ΕΧΟΥΝ προβλήματα. Ποιος δεν έχει όμως στη σημερινή Ελλάδα; Το ότι αυτοί μόνο αποκλείουν τους δρόμους έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση ότι καμιά κυβέρνηση δεν έχει διάθεση να συγκρουστεί μαζί τους, ότι τελικά μπορούν και το κάνουν χωρίς την παραμικρή συνέπεια.
ΣΕ ένα είναι αντιπροσωπευτικοί μιας γενικότερης στάσης στην ελληνική κοινωνία: στο ότι αρνούνται να είναι αυτοί που θα σηκώσουν το βάρος της κρίσης. Όχι κατ΄ ανάγκην από ιδιοτέλεια, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύουν- και πιστεύουμε όλοι μας- ότι το δίκαιο είναι να πληρώσουν οι «έχοντες».
ΤΟ ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά» είναι το συλλογικό μας άλλοθι που επιτρέπει- στον καθένα μας, στην κυβέρνηση αλλά και στον ίδιο τον Πρωθυπουργό- να υποστηρίξουμε ότι θα πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη «αυτοί που φταίνε».
ΑΛΛΩΣΤΕ ο καθένας εξ ημών μπορεί εύκολα να υποδείξει δυο- τρεις από όλους αυτούς που χρόνια τώρα θησαυρίζουν από τον κρατικό κορβανά. Δυστυχώς όμως αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος της αλήθειας.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα όλα αυτά τα χρόνια τα χρήματα, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους, πήγε για να χρηματοδοτήσει όλους εμάς- σε ρουσφετολογικούς ή άχρηστους διορισμούς, σε επιδόματα, σε αυξήσεις από λεφτά που δεν υπήρχαν, σε επιδοτήσεις και στη χρηματοδότηση ενός καταναλωτικού προτύπου πολύ πάνω από τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας.
ΜΑΣ αρέσει να λέμε ότι άλλο Ελλάδα, άλλο Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια όμως το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας μας υπολείπεται μόλις κατά 8% από της Ιταλίας, όταν το 2000 η διαφορά ήταν 33%! Πιστεύει κανείς ότι έκλεισε τόσο γρήγορα η ψαλίδα ή ότι αυτή είναι η πραγματική διαφορά στις παραγωγικές δυνατότητες των δύο χωρών;
ΝΟΜΙΣΑΜΕ ότι γίναμε πλούσιοι, αλλά στην πραγματικότητα ζήσαμε μια μεγάλη φούσκα. Αυτό είναι και το μεγάλο έγκλημα των πολιτικών μας. Χρησιμοποίησαν τα δισεκατομμύρια που δανειστήκαμε όχι για ανάπτυξη αλλά για να δημιουργήσουν ένα ψεύτικο αίσθημα ευημερίας καλλιεργώντας έναν ρηχό και ψευδεπίγραφο λαϊκισμό.
ΜΕΝΕΙ να φανεί αν θα χρειαστεί να χρεοκοπήσουμε για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ή αν θα αντιδράσουμε ως σύγχρονο κράτος- αν δηλαδή θα αναδιατάξουμε οργανωμένα τις παραγωγικές μας δυνάμεις για να πετύχουμε τους νέους στόχους που επιβάλλει η συγκυρία!
