Αναζήτηση
ΣΤΑ πολύ σύνθετα προβλήματα υπάρχουν συνήθως πολύ απλές απαντήσεις, οι οποίες σχεδόν πάντοτε είναι εντελώς λάθος. Η φράση ανήκει σε έναν μελετητή της ιστορίας, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να την είχε γράψει για τις πυρκαγιές στην Ελλάδα.
ΓΙΑ παράδειγμα σε σχέση με τα αυθαίρετα. Αποτελεί αξίωμα ότι τις φωτιές τις βάζουν οι εμπρηστές που θέλουν να κάνουν οικόπεδο το δάσος εκμεταλλευόμενοι τις ασάφειες της νομοθεσίας. Να γίνει λοιπόν τώρα δασολόγιο, να γίνουν τα βουνά εθνικοί δρυμοί και το πρόβλημα θα λυθεί με μια μονοκονδυλιά τρόπος του λέγειν.
ΗΤΑΝ τέτοια η πίστη οικολόγου σχολιαστή σε τηλεοπτική εκπομπή ότι αυτή είναι η μόνη λύση, που δεν δίστασε να κατηγορήσει επί εσχάτη προδοσία (!) τους πολιτικούς που τόσα χρόνια κωλυσιεργούν.
Η Πάρνηθα όμως είναι εθνικός δρυμός και οι εκτάσεις που κάηκαν δεν κινδυνεύουν να γίνουν οικόπεδα. Αυτό ωστόσο δεν απέτρεψε καθόλου την καταστροφή. Όπως δεν την απέτρεψε και στην Κάρυστο ή το Γραμματικό, όπου όλα δείχνουν πως αν και ήταν μάλλον εμπρησμός, δεν μπήκε από οικοπεδοφάγους.
Η αλήθεια, όπως γνωρίζουμε, σπάνια μπαίνει στα καλούπια του μυαλού μας. Κι όσο και αν το δασολόγιο μπορεί πράγματι να βοηθήσει αποφασιστικά στην προστασία του δάσους, ασφαλώς δεν πρόκειται να σταματήσει τις πυρκαγιές.
ΟΠΩΣ σε κάθε πρόβλημα έτσι και σ΄ αυτό, το να μπορέσουμε να περιορίσουμε τις καταστροφές προϋποθέτει μια σειρά δράσεων από τις πιο μικρές ώς τις πιο μεγάλες που όλες θα συγκλίνουν είτε στο να μπαίνουν λιγότερες πυρκαγιές είτε στο να αντιμετωπίζονται πιο αποτελεσματικά.
ΠΑΡΤΕ πάλι για παράδειγμα τις αντιπυρικές ζώνες. Ήδη από το 2007 είχε εντοπιστεί από την Πυροσβεστική η σημασία τους. Φωνάζουν οι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να τους δοθούν οι αρμοδιότητες και τα απαραίτητα κονδύλια για τη διάνοιξή τους. Πολλοί όμως εννοούν να ανοίξουν απλώς δασικούς δρόμους που όχι μόνο δεν προστατεύουν το δάσος, αλλά αντιθέτως διευκολύνουν την οικοπεδοποίηση.
ΜΙΑ σωστή επιλογή δηλαδή μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα αν το βάρος δεν δοθεί στην εφαρμογή της και δεν υπάρχει συνεχής παρακολούθηση των έργων.
ΠΟΙΟΣ θα κάνει έναν τέτοιο λεπτομερή προγραμματισμό; Και κυρίως ποιος μπορεί να διασφαλίσει τη συνέχεια που απαιτείται προκειμένου τα παθήματα να γίνονται πράγματι μαθήματα; ΜΙΛΑΜΕ στην ουσία για τον πυρήνα της κακοδαιμονίας μας, την απουσία Δημόσιας Διοίκησης ή την υποταγή της, αν θέλετε, σε μια συντεχνιακή και ρουσφετολογική αντίληψη για το κράτος.
ΟΣΟ δεν το αντιμετωπίζουμε τόσο θα ΄ναι οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων, σαν των Τρώων: πάντα κάτι θα βγαίνει και θα μας σταματά!
