Η υποδεέστερη θέση της γυναίκας στις μουσουλμανικές κοινωνίες και οι υπερσυντηρητικές απόψεις που ακόμα και σήμερα κυριαρχούν αποτελούν χωρίς αμφιβολία έναν από τους βασικούς παράγοντες που εμποδίζουν την οικονομική αλλά και την πολιτική τους ανάπτυξη.

ΕΝΑΣ δεύτερος παράγοντας, μπορεί κανείς εύλογα να υποθέσει, ήταν οι αντιλήψεις τους για τον δανεισμό και τους τόκους που ακόμα και σήμερα θεωρούνται αμαρτία.

ΣΤΗΝ Ευρώπη αντιθέτως, η ικανότητα πρώτα των κυβερνήσεων και στη συνέχεια και του ιδιωτικού τομέα να κινητοποιούν κεφάλαια μέσω των τραπεζιτών όχι μόνο για πολέμους αλλά και για επενδύσεις διευκόλυνε αποφασιστικά τη βιομηχανική επανάσταση. Διευκόλυνε φυσικά και την κερδοσκοπία, τις γνωστές «φούσκες» που είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό.

ΑΝ έχει καθόλου νόημα να υπενθυμίζει κανείς αυτές τις αυτονόητες αλήθειες, είναι βέβαια γιατί η δικαιολογημένη οργή για τα «γκόλντεν μπόις», τα εξωπραγματικά πριμ και τις αυθαίρετες χρεώσεις έχει οδηγήσει και στην ενθάρρυνση αντιλήψεων που κινδυνεύουν να γίνουν μπούμερανγκ. ΤΟ να ιδρύεις μια τράπεζα, έλεγε χαρακτηριστικά προβεβλημένο στέλεχος αριστερού κόμματος, είναι μεγαλύτερο έγκλημα από το να τη ληστεύεις!

ΤΟ προφανές ερώτημα είναι αν έτσι χαϊδεύει τ΄ αυτιά όσων «απαλλοτριώνουν» τις τραπεζικές καταθέσεις. Το πιο ουσιαστικό όμως είναι αν πράγματι θα εξυπηρετηθεί το κοινωνικό συμφέρον από την κατάργηση ή τέλος πάντων την κρατικοποίηση των τραπεζών.

ΓΙΑ όσους θυμούνται τι σήμαινε να πάρει κανείς δάνειο και τι είδους διαπλοκές συντηρούσαν οι κρατικές τράπεζες, η απάντηση δεν είναι διόλου δύσκολη. Αυτό ωστόσο καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν είναι αναγκαίο να ληφθούν μέτρα που θα ελέγχουν την κερδοσκοπία και τις υπερβολές.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως εκείνες οι δυνάμεις που από τις ιδεολογικές τους καταβολές θα μπορούσαν περισσότερο να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση ξεκινώντας έναν διάλογο ουσίας για τον ρόλο των τραπεζών έχουν αυτοακυρωθεί από την ακραία συνθηματολογία τους.

ΚΙ αυτό δεν ισχύει μόνο για τις τράπεζες. Όλο και πιο πολύ έχει κανείς την αίσθηση ότι στον δημόσιό μας βίο απαξιώνονται οι διαδικασίες που ταιριάζουν σε μια δημοκρατική κοινωνία.

ΣΤΟΝ τοίχο ενός υπαίθριου πάρκινγκ της οδού Πειραιώς, για παράδειγμα, με μεγάλα γράμματα κάποιοι έγραψαν απειλητικά: «Ερχόμαστε».

Η αναφορά στο πάρκινγκ της Χαριλάου Τρικούπη, που θα γίνει τελικώς «πάρκο» αφού προηγουμένως καταλήφθηκε από ακτιβιστές, είναι σαφής.

Εκεί που κατά την έκφραση ενός αρθρογράφου θριάμβευσε η «κινηματική λογική», με τη συνεργασία βέβαια του Δήμου και του ΤΕΕ.

ΚΑΝΕΙΣ φυσικά δεν μας εξήγησε αν με τη δενδροφύτευση ενός οικοπέδου προωθείται το δημόσιο συμφέρον. Στο κάτω κάτω, αν το ανταλλάσσαμε με ένα πολύ μεγαλύτερο μάλιστα λόγω διαφοράς τιμών οικόπεδο στη Δυτική Αθήνα- εκεί που πράγματι πνίγονται στο τσιμέντο- το όφελος θα ήταν διπλό. Και «πάρκο» και πάρκινγκ εκεί που τα χρειαζόμαστε περισσότερο.

ΑΛΛΑ βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα. Σε περιόδους κρίσης τα αυτονόητα σπανίζουν!

Τελευταία Νέα