«ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΣΑΙ
ΤΟΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΖΕΥΞΗ
ΠΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ
ΠΑΝΤΟΤΕ
ΥΠΕΡ ΤΟΥ
ΠΡΩΤΟΥ ΟΡΟΥ,
ΑΦΟΥ ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ
ΤΗΝ
ΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΟΛΑ
Τ΄ ΑΛΛΑ, ΛΕΣ: Η
ΠΟΙΗΣΗ», ΣΗ
ΜΕΙΩΝΕΙ Ο
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΒΕΛΤΣΟΣ
Γενέτειρα: Αθήνα, 1944. Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει Νομικά στη Θεσσαλονίκη και Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Ρaris VΙΙΙ. Από το 1975 διδάσκει Θεωρία της Επικοινωνίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Άρχισε να δημοσιεύει την ποίησή του το 1993. Έχει γράψει περισσότερα από 30 βιβλία (δοκίμιο, θέατρο, ποίηση). Αρθρογραφεί στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Διετέλεσε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και πρόεδρος της Επιτροπής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων.

Κριτική ετυμηγορία: «Ο Γιώργος Βέλτσος είναι μία εξαιρετική περίπτωση δημιουργού στον ελληνικό χώρο. Δεν θα μπορούσα να τον φέρω στον νου μου… τελείως αποκομμένο από μιαν ιδιαίτερα αισθητή ακτινοβολία που περιβάλλει τόσο τον ίδιο σαν προσωπικότητα όσο και τα έργα του. Ο Βέλτσος είναι το πρόσωπο και μαζί ό,τι κάνει κι ό,τι γράφει κι ό,τι θέλει να γράψει αξεχώριστα», έγραφε πριν μερικά χρόνια ο Γιώργος Χειμωνάς. Και η διαπίστωση, για όσους γνωρίζουν λίγο τα λογοτεχνικά πράγματα, είναι ορθή. Ο Βέλτσος, μπήκε μεν καθυστερημένα στον ποιητικό στίβο (στα 49, όπως και άλλοι βέβαια- θυμίζω τον Γουάλας Στήβενς), αλλά με τρομακτική αποφασιστικότητα (ξεχνώντας μες στην ορμητικότητά του να ζητήσει άδεια από τους ληξίαρχους της λογοτεχνίας και πληρώνοντας το τίμημα στη συνέχεια), η οποία πήγαζε από ένα ισχυρότατο λυρικό πάθοςνα αναταράξει τα νερά και να διεκδικήσει με κάθε μέσον το δικό του μερίδιο στην ποιητική δόξα. Ο Βέλτσος, όπως έχει γραφτεί, μιλά για όλα, επιθυμεί να τα κάνει όλα. Στο έργο του είναι ευδιάκριτες οι μελετημένες, οι βασανισμένες μέχρι την άρση τους ακόμα, ευμεγέθεις πράξεις μιας εντατικής φιλοδοξίας . Μιας φιλοδοξίας που, εννοείται, δεν υπακούει σε συμβατικούς κοινωνικούς και, εν πάση περιπτώσει, εξωγενείς σκοπούς και στόχους, αλλά τροφοδοτείται κυρίως από τη μανία του να μετουσιώσει τα πάντα σε λέξεις. Το «δημόσιο» πρόσωπο Βέλτσος αφορά εντέλει όσους απαξιούν να διαβάσουν την ποίησή του, φοβούμενοι ότι θα αμαυρώσει την εικόνα που έχουν φιλοτεχνήσει γι΄ αυτόν. Ας διαβάσουν απροκατάληπτα τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του ή το τελευταίο του έργο Ησυχία και ας κρίνουν αν αυτό το ανήσυχο πνεύμα αξίζει τον έπαινο που τόσο απροκάλυπτα, και «αδιάκριτα» πολλές φορές, διεκδικεί.

Βιβλιογραφία: Ποίηση: Ποι ήματα [1993- 2005] («Ίνδικτος», 2006). Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησαν το 2007 τα δύο τελευταία ποιητικά του βιβλία, Από Βηθανίας και Ησυχία . Δοκίμια (ενδεικτικά): Σημειολογία των πολιτικών θεσμών («Παπαζήσης», 1971), Οι απροσδιόριστοι παράγοντεςΔοκίμιο δομικής κοινωνικής ψυχολογίας («Παπαζήσης», 1981), Η μη-κοινωνιολογία- Αναλυτική του μετα-μοντερνισμού (Νεφέλη, 1988), Αutodafι («Πλέθρον», 1993). Θέατρο: Camera degli sposi (1993), Τα χώματα (1997), Η αναγγελία (2000), όλα από τις Εκδόσεις «Πλέθρον», Ηumus suivi de Camera degli sposi (μτφρ.), με πρόλογο του Jacques Derrida («Ιnstitut Franηais d΄Αthθnes», 2001).

Στίχοι: « Έρχεται η στιγμή / Πλάγιασες με ένα άφυλο / Φαίνεται πως σε αποσπά / Για πόσο καιρό ακόμη;/ Για πόσο καιρό;».

Τελευταία Νέα