Σαν τις γυάλινες μπάλες που πουλάνε τα Χριστούγεννα δεν μοιάζει το σύστημα

εισαγωγής στα AEI μας; Αυτές που τις σηκώνεις και τις κουνάς λιγάκι και τότε

φαίνεται κάτι να συμβαίνει στο μικρό περίκλειστο τοπίο τους. Πέφτει χιόνι

συνήθως ή καμιά φορά κάτι σαν ασημόσκονη, για λίγα δευτερόλεπτα υπάρχει

κίνηση, ύστερα τα στερεά μόρια κατακάθονται σιγά σιγά και μένουν όλα ακίνητα

και ολόιδια όπως ήταν πριν από την ταραχή. Ίσως έχουν αλλάξει θέση μερικά

κομματάκια πλαστικού χιονιού, αν το ξανακουνήσεις θα πάνε πάλι πίσω ή κάπου

αλλού κι αυτό είναι όλο. Έτσι και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, κάθε τόσο οι

αλλαγές στις εισαγωγικές των Πανεπιστημίων δίνουν την εντύπωση ότι κάτι

κινείται, ζαλίζονται λιγάκι τα ανθρωπάκια που είναι μέσα στη γυάλινη μπάλα, οι

μαθητές, οι γονείς τους, οι καθηγητές, οι φροντιστές, ύστερα κατακάθονται όλα

και επιστρέφουν στην ακινησία τους. Τίποτα δεν αλλάζει με λίγο κούνημα, οι

θέσεις στα Πανεπιστήμια μένουν πάνω κάτω ίδιες, πάντα ανεπαρκείς, τα κρατικά

λεφτά μένουν λίγα, για σχολεία και Πανεπιστήμια, πάντα ανεπαρκέστατα, τα

ιδιωτικά λεφτά μένουν πολλά, πάντα παραπάνω από όσα αντέχουν οι τσέπες μας, το

αναλυτικό πρόγραμμα μένει στη δεκαετία του ’50, δηλαδή χειροτερεύει με τα

χρόνια, όσο περνάνε οι δεκαετίες, αλλά δεν έχει πια και τόση σημασία, δεν

παίζει κανέναν ρόλο μέσα στο πλαστικό αυτό ακίνητο τοπίο, σκέτο στολίδι του

εθνικιστικού πνεύματος που βασιλεύει από το νηπιαγωγείο και πασχίζει να

καλύψει τις τρύπες και τα κενά, να πείθει τους μελλοντικούς πολίτες να μη

ζητάνε λεφτά για την παιδεία, να πληρώνουν υπάκουα τους εξοπλισμούς, να

εθίζονται στην κατάποση κινδυνολογικών κλισέ και να νομίζουν, όταν κουνιέται

λιγάκι η μπάλα, ότι κάτι τρέχει στ’ αλήθεια.

Τελευταία Νέα