Τα γεγονότα στη Γαλλία επιβεβαιώνουν το φαινόμενο της «χωροταξικής ανισότητας»

που υπάρχει σε όλες τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Ζώνες γκρίζες, υψηλού

κινδύνου συναντώνται παντού. Ζώνες όπου ενδημούν η φτώχεια, η ανεργία, η

ανασφάλεια, ενώ απουσιάζει η ελπίδα. H κοινωνική έκρηξη των τελευταίων ημερών

δεν μπορεί να εκπλήσσει. Είναι η ακραία έκφραση της κοινωνικής απόγνωσης νέων

που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα και γι’ αυτό αναπτύσσουν δικούς τους

κώδικες, δικούς τους τρόπους συνειδητοποίησης της έννοιας «κοινωνικό σύνολο».

Το φαινόμενο αναδεικνύει τις ευθύνες της Δεξιάς: ο Σιράκ, ο Σαρκοζί, ο Βιλπέν

περιορίζονται στην αστυνόμευση, για να εξαργυρώσουν πολιτικά τις ψήφους μιας

«ανασφαλούς αστικής πλειοψηφίας».

Όμως το θέμα αφορά και την ευρύτερη Αριστερά. Μήπως το πρότυπο της

πολυπολιτισμικότητας που προβάλλουμε σε κάθε περίπτωση δεν αρκεί; Μήπως είναι

τόσο γενικόλογο που δεν αποδίδει; Μήπως στο όνομα αυτής της

πολυπολιτισμικότητας καλλιεργούμε μια ειδυλλιακή, πλην όμως απατηλή εικόνα για

τη σχέση των μεταναστών με την κοινωνία; Μήπως στο όνομα του διαλόγου

παραγνωρίζουμε το συγκρουσιακό στοιχείο, το οποίο υποβόσκει σε όλες τις

κοινωνίες και θα εκφράζεται ως ανθρώπινη ανάγκη, παρά την ανοχή στη

διαφορετικότητα;

Στα ερωτήματα αυτά οι μονοσήμαντες απαντήσεις είναι αφελείς. Είναι ως έναν

βαθμό λογικό οι σοσιαλιστές της Ευρώπης να δίνουν ποικίλες και κάποτε

αποκλίνουσες απαντήσεις. Αλλά η πραγματικότητα επιβάλλει να υπάρξει ταχύτατη

συνεννόηση προτού το χάσμα ανοίξει και άλλο.

Να εξηγηθώ: H πολυπολιτισμικότητα δεν χάνει την αξία της με τις εξελίξεις. Το

αντίθετο. Αλλά η Αριστερά οφείλει να συνθέσει ταχύτατα τη συμμετοχική

δημοκρατία, τον διάλογο, την ανοχή με την πρόταση για έναν νέο, ανταγωνιστικό,

συγκρουσιακό ριζοσπαστισμό σε ρεαλιστική βάση. Αλλιώς, η πολιτική της ευελιξία

θα οδηγήσει σ’ έναν αναποτελεσματικό κύκλο ερήμην των οργισμένων – ένθεν

κακείθεν – πολιτών, σε μια καμπύλη προς το πουθενά.

Τελευταία Νέα