Αναζήτηση
Τις τελευταίες ημέρες λαμβάνω κατά δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από
αγανακτισμένους ομογενείς κυρίως, από τις ΗΠΑ, αλλά και από την Ελλάδα και από
αλλού. H αγανάκτηση οφείλεται στην πρόθεση της κυβέρνησης να δεχθεί την
ονομασία Republikα Makedonija-Skopje για τη FYROM, όπως προτείνει ο
μεσολαβητής του ΟΗΕ κ. Νίμιτς. Όπως μου γράφει ένας εξ αυτών, «Εάν τα Σκόπια
ονομασθούν «Μακεδονία», η Ελλάδα θα έχει ανοίξει την πόρτα, όχι πλέον μόνο σε
ισχυρούς διεκδικητές, αλλά και σε μικρότερους για την τελική της διάσπαση. Ως
γνωστό, οι διεκδικητές της (μικρής) χώρας μας είναι ουκ ολίγοι και δεν
χρειάζονται ενθάρρυνση». Από παρόμοια συναισθήματα διακατέχονται οι
περισσότεροι, έστω και αν οι πολλές ανησυχίες τους είναι πιο αόριστα
διατυπωμένες.
Το πρόβλημα της ονομασίας της FYROM απασχολεί την ελληνική κοινή γνώμη και τις
ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν έχει λυθεί επειδή κανένα από
τα εμπλεκόμενα μέρη δεν είναι πρόθυμο να παράσχει στο άλλο αυτό που εκείνο
επιθυμεί.
Έχω πολλές φορές παρατηρήσει ότι εμείς οι Έλληνες και ίσως και άλλοι λαοί που
ζουν στην περιοχή μας, διεκδικούμε ανυποχώρητοι κάτι χωρίς να έχουμε σκεφτεί
σοβαρά αν αυτό που διεκδικούμε εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα.
Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι όταν ήμουν υπουργός Εθνικής Οικονομίας είχα
παρατηρήσει ότι διάφορες υπηρεσίες των υπουργείων ή των ΔΕΚΟ ετοίμαζαν
υπηρεσιακά σημειώματα/θέσεις για τις Βρυξέλλες που επεδίωκαν το ακριβώς
αντίθετο από εκείνο που μας συνέφερε. Όχι από δόλο, αλλά από δυσεξήγητη
ρηχότητα σκέψης.
Στην Κύπρο, εδώ και 30 χρόνια, ζητάμε, απαιτούμε, την επανένωσή της στα
πλαίσια μιας διζωνικής και δικοινοτικής ομοσπονδίας. Μας πρότειναν μια λύση,
στα πλαίσια διαδικασίας που εμείς υποδείξαμε, σύμφωνη με τις απαιτήσεις μας,
αλλά οι Κύπριοι, με συντριπτική πλειοψηφία, την απέρριψαν. Τώρα, αδιόρθωτοι,
διεκδικούμε και πάλι την επανένωση της Κύπρου στα πλαίσια μιας διζωνικής και
δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ζητούμε ένα καλύτερο σχέδιο από το τελευταίο, ενώ
όλοι ενδομύχως συνειδητοποιούμε ότι το επόμενο θα είναι χειρότερο από αυτό που
απορρίφθηκε. Φταίει το σχέδιο; Φταίει ο Ανάν; Από κανενός το μυαλό δεν περνάει
καν η σκέψη ότι φταίει αυτό που ζητάμε.
Για τη FYROM η αρχική μας θέση ήταν, να ονομασθεί όπως θέλει αρκεί να μη
περιλαμβάνεται στο όνομα ο όρος Μακεδονία. Γιατί; Ποιο εθνικό συμφέρον
εξυπηρετούσε η θέση μας;
15 χρόνια αργότερα έρχεται ο κ. Νίμιτς και προτείνει το όνομα Republikα
Makedonija-Skopje (αμετάφραστο, όπως γράφει στην επιστολή του ο Πρωθυπουργός).
Έγραψε ο κ. Καραμανλής, όπως διάβασα στο Τύπο, ότι είναι έτοιμος να δεχθεί ως
βάση για λύση τις ιδέες του κ. Νίμιτς για την ονομασία της FYROM. Πάλι ερωτώ,
γιατί; Θεωρεί η κυβέρνηση ότι με το να επιβληθεί στη FYROM το όνομα Republikα
Makedonija-Skopje (αμετάφραστο) προάγονται τα εθνικά μας συμφέροντα; H
καθιέρωση του ονόματος αυτού θα περιορίσει στο μέλλον τις τριβές με τους
γείτονές μας και τους κοινούς μας φίλους ή θα δημιουργήσει καινούργιες
ευκαιρίες παρανοήσεων και προστριβών;
Πώς φανταζόμαστε ότι θα νιώθουν οι πολίτες της FYROM με το όνομα «Republikα
Makedonija-Skopje» (αμετάφραστο). Αν μας επέβαλαν το «Ελληνική
Δημοκρατία-Αθήνα» (αμετάφραστο) πώς θα μας φαινόταν;
Στην κοινή γνώμη έχει επικρατήσει η άποψη ότι ο «σφετερισμός» του ονόματος
Μακεδονία είναι λόγος υψηλής ανησυχίας. Διακυβεύεται η ακεραιότητα του
ελληνικού χώρου! Αλλά, προσθέτει η κοινή γνώμη, και συναισθηματικά πώς
μπορούμε να επιτρέψουμε στους Σκοπιανούς να λέγονται Μακεδόνες τη στιγμή που,
όπως είναι γνωστό, η Μακεδονία είναι ελληνική και οι Μακεδόνες είναι Έλληνες;
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω την ανησυχία για την ασφάλεια και ακεραιότητά μας. H
FYROM έχει πληθυσμό μικρότερο από το 20% της Ελλάδας. Το Ακαθάριστο Εθνικό μας
Προϊόν (που είναι μια καλή ένδειξη ισχύος) είναι 22 φορές μεγαλύτερο. Αν η
FYROM είχε 5 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό και 22 φορές μεγαλύτερη οικονομία από
εμάς, τότε ναι, θα ανησυχούσα. Έτσι όπως είναι όμως τα πράγματα, μόνο η FYROM
θα μπορούσε να ανησυχεί, όχι εμείς.
Οι Σκοπιανοί με το Σύνταγμά τους, το 1991, αποφάσισαν να ονομάζονται
«Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ως σημαία επέλεξαν τον ήλιο της Βεργίνας. Το
1995, υπό πίεση, υποχώρησαν και δέχτηκαν να αλλάξουν τη σημαία τους.
Αντί να ανησυχούμε και να φοβόμαστε, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τι
ευκαιρίες μάς προσφέρουν οι επιλογές των Σκοπιανών;
Αν ζούσε σήμερα ο Μέγας Αλέξανδρος, θα φοβόταν και θα στενοχωριόταν αν οι
γείτονές του ήθελαν να είναι και αυτοί Μακεδόνες, ή θα χαιρόταν και θα
προσπαθούσε να τους ενσωματώσει;
Οι Σκοπιανοί θέλουν να είναι Μακεδόνες. Απορρίπτουν όλες τις άλλες ρίζες τους,
βουλγαρικές, αλβανικές, σερβικές κ.λπ. και επιλέγουν τη Μακεδονία. Γιατί δεν
αισθανόμαστε τιμή και ικανοποίηση που οι γείτονές μας θέλουν να λέγονται
Μακεδόνες; Γιατί δεν τους βοηθούμε να μάθουν την ελληνική γλώσσα και να γίνουν
πιο γρήγορα Έλληνες Μακεδόνες; Γιατί δεν ανοίγουμε τα πανεπιστήμιά μας σε
αυτούς; Γιατί δεν προσκαλούμε τα παιδιά τους να παραθερίζουν στην Ελλάδα;
Γιατί; Γιατί;
Αν αυτή ήταν η επίσημη προσέγγισή μας, αν έτσι ερμηνεύαμε την επιθυμία τους να
ονομάζονται Μακεδονία, τότε ίσως να ξανασκεφτόντουσαν (ως καλοί Βαλκάνιοι) αν
πράγματι θέλουν να λέγονται Μακεδόνες, αν θέλουν μια τόσο σφιχτή ελληνική
αγκαλιά. Πάντως εμείς θα επιδιώκαμε λύση που και αυτούς θα ευχαριστούσε και
κυρίως θα εξυπηρετούσε τα δικά μας συμφέροντα.
