Αναζήτηση
ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΗΝΕΣ από αυτές που είδαμε στη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ,
κυρίως μέσω των τηλεοράσεων, θα μείνουν για καιρό στη μνήμη μας. Από τα
κομματιασμένα σώματα αμάχων και κυρίως μικρών παιδιών, μέχρι τις καταστροφές
κτιρίων και από τους εξαθλιωμένους Ιρακινούς να λεηλατούν σπίτια, καταστήματα,
κυβερνητικά κτίρια ακόμη και Μουσεία μέχρι την έπαρση των «ελευθερωτών»
Αμερικανών. Δυστυχώς, και σε αυτόν τον πόλεμο καταγράφηκε όλη η αγριότητα και
η απανθρωπιά που αποκαλύπτει κάθε πόλεμος, μια και ο άνθρωπος υπερβαίνει όρια
και πολιτισμούς, δικαιώματα, νόμους, συνθήκες και υποχρεώσεις, φθάνοντας ίσως
και ξεπερνώντας πολλές φορές την αγριότητα της ζούγκλας.
Από τον ποταμό των εικόνων που μας μεταφέρθηκαν ασφαλώς καθένας κρατά στο
μυαλό του ό,τι του έκανε μεγαλύτερη εντύπωση. Δεν έκλεισα τα μάτια σε καμία
φρικαλεότητα που είδα, δεν αντιστάθηκα στη δυστυχία που μας έδειξαν, δεν λέω
πως θα ξεχάσω τον πόνο, τα αίματα, την απόγνωση που μας μετέφεραν αυτές οι
εικόνες. Και μακάρι να μην ξαναδούμε τέτοιες σκηνές. Αλλά για να συμβεί αυτό
ίσως έπρεπε να μελετήσουμε καλύτερα και μια σκηνή που ήρθε στις τηλεοράσεις
μας από κάποια μάχη, νομίζω ήταν στο Κιρκούκ. Αμερικανοί και Ιρακινοί
αλληλοπυροβολούνται, ελικόπτερα πετούν πάνω τους και ρίχνουν ρουκέτες ή κάτι
τέτοιο, κτίρια έχουν πάρει φωτιά. Η κάμερα όμως έχει «πιάσει» και κάτι ακόμη:
ένα ζευγάρι βόδια που έτρωγαν αμέριμνα κάτι λιγοστά χορτάρια πολύ κοντά στο
σημείο της μάχης. Ο κόσμος καιγόταν (κυριολεκτικά ) δίπλα τους, εκείνα όμως
χαμπάρι δεν έπαιρναν. Άραγε, τόσα χρόνια πολέμου στην πολύπαθη χώρα τα είχαν
κάνει αναίσθητα ή τα είχαν εξοικειώσει τόσο πολύ με τον πόλεμο και τον θάνατο;
Μάλιστα κάποια στιγμή τα δυο ζώα ήρθαν πολύ κοντά το ένα με το άλλο,
κοιτάχτηκαν για λίγο και ξανάρχισαν να τρώνε. Τα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε
το αλληλοκοίταγμα μού δημιούργησαν την εντύπωση πως κάτι είπαν μεταξύ τους.
Που όταν τα ξανασκέφτηκα μού φάνηκε ότι πρόλαβα να διαβάσω τα χείλη του ενός
βοδιού να λένε στο άλλο: «τρώγε αγάπη μου και άσε τους ανθρώπους να
σκοτώνονται»…
