«Λοιπόν, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα μας μισούν γιατί είμαστε μεγάλοι,

πλούσιοι και δυνατοί», σχολίασε στους φοιτητές του καθηγητής ονομαστού

αμερικανικού Πανεπιστημίου. «Αν είχατε πάει στο Ανατολικό Τιμόρ, κύριε, δεν θα

τα λέγατε αυτά», του απάντησε ένας φοιτητής από το πολυεθνές ακροατήριό του.

Αλλά ο καθηγητής, όπως οι συντριπτικά περισσότεροι στη «μεγάλη, πλούσια και

δυνατή Αμερική», δεν έχει ταξιδέψει εκεί που θα μπορούσε να δει και να μάθει.

Ούτε θέλει να δει και να μάθει ­ άλλωστε και η τηλεόραση που βλέπει, άλλα του

δείχνει και άλλα του μαθαίνει.

Κι αν άναυδη και έντρομη έμεινα βλέποντας απ’ ευθείας, από την κατά τύχη

ανοιχτή εκείνη την ώρα τηλεόραση, τα αεροπλάνα να εμβολίζουν τους Πύργους, με

φρικτές σκέψεις να διαδέχονται τον συγκλονισμό, ίσως τώρα ­ μετά το «μάθημα»

του καθηγητή ­ να είμαι πια σίγουρη πως δεν υπάρχει μοίρα, δεν υπάρχει κισμέτ.

Πως όλα είναι συνέπεια της ανθρώπινης αφροσύνης που γεννά αφροσύνη, της

ανθρώπινης βαρβαρότητας που γεννά βαρβαρότητα. Κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση,

αφετηρία η ανθρώπινη ενέργεια ή επιλογή. Και στα μικρά και στα μέγιστα. Και αν

ο Μωχάμετ στα τριάντα τρία του ήταν πανέτοιμος, κανένα κισμέτ δεν τον προόριζε

γι’ αυτό. Το στοίχειωμα φοβερών βιωμάτων, ας πούμε χρόνια πριν στα στρατόπεδα

Σάμπρα και Σατίλα ή όπου αλλού, πληγές χαίνουσες και ακρωτηριασμένες ψυχές

«λυτρώνονται» και «καθαγιάζονται» με το παράλογο που φυτρώνει στις

καθημαγμένες ζωές. Ψάχνουμε ακόμη για εξηγήσεις; Καλύτερα θα ήταν να μετράμε

σε ποια σκοτεινιά μάς πάει η σιγουριά πως η τρομοκρατία θα παταχθεί όταν

αφανιστεί η μισή ανθρωπότητα, ενώ η άλλη μισή θα ζει τον «γενναίο νέο κόσμο».

Τελευταία Νέα