Από τον πρωτοπρεσβύτερο κ. Γεώργιο Δ. Μεταλληνό πήραμε την ακόλουθη

επιστολή:

«Η επιστολή των συγγενών του αειμνήστου φίλου Βασίλη Ραφαηλίδη, που φιλοξένησε

πρόσφατα η έγκριτη εφημερίδα σας, μου επιβάλλει να προσθέσω κάποια

διευκρινιστικά στοιχεία, διότι δεν ταλαιπωρείται μόνον εκείνος (και) μετά

θάνατον, αλλά και το δικό μου όνομα. Βέβαια, επειδή με σεβασμό βλέπαμε πάντα ο

ένας τον άλλο, χαίρω που συμμερίζομαι τη δική του ταλαιπωρία.

Είμαι ευγνώμων για τη φιλαλήθεια και εντιμότητα των συντακτών της επιστολής ως

προς τη συμμετοχή μου στην κηδεία του μακαρίτη. Δηλώνω δε, ότι και αν ακόμη

δεν μου είχαν ζητήσει να τελέσω την εξόδιο ακολουθία, πάλι θα συμμετείχα, ως

κληρικός και φίλος του μεταστάντος, μέσα στο ανώνυμο πλήθος κατά καθήκον. Τους

ευχαριστώ όμως για την τιμητική πρόσκλησή τους.

Θα μου επιτραπεί όμως να προσθέσω και ένα σχόλιο, που απαντά και στους

«χριστιανούς», που αγανάκτησαν, διότι κηδεύθηκε ο «άθεος Ραφαηλίδης»

εκκλησιαστικά, και στους φορείς τής διαμετρικά αντίθετης ιδεολογίας, που

φοβήθηκαν ότι ο Ραφαηλίδης εγκατέλειψε την «αθεΐα» του. Είναι προσβολή κατά

του οποιουδήποτε νεκρού η καταστρατήγηση και αθέτηση της βουλήσεώς του και η

κήδευσή του χριστιανικά ενώ μένει αμετακίνητος στην αθεΐα του. Αυτό συνιστά

βάναυση προσβολή κατά του νεκρού και της ελευθερίας του. Η Ορθοδοξία δεν

αναγκάζει κανέναν να κηδευθεί εκκλησιαστικά. Ο ενσυνείδητα άθεος είναι

ελεύθερος να μη νοθεύσει ποτέ την ιδεολογία του, αλλά και να απαιτεί να τη

σεβαστούν και οι άλλοι. Ο χριστιανός-ορθόδοξος όμως Κληρικός δεν μπορεί να

αρνηθεί την κήδευση ενός κεκηρυγμένου ­έστω ­ αθέου, όταν το ζητούν οι

συγγενείς του και εφόσον ο εκλιπών είναι βαπτισμένος χριστιανός ορθόδοξος».