Η συνάντηση που ματαιωνόταν δεν θα ήταν για έναν καφέ ή για έναν κινηματογράφο, θα ήταν σαφέστατα ερωτική, γιατί η νεαρή γυναίκα που κραύγαζε στο κινητό της στη γωνία Καλλιδρομίου και Θεμιστοκλέους, χρησιμοποιούσε με τέτοια ακρίβεια τις λέξεις – χώρια που τα μάτια της πέταγαν φλόγες – ώστε να πείσει τον συνομιλητή της, έστω και τελευταία στιγμή, να κάνει ό,τι θα ήταν δυνατόν για να πραγματοποιηθεί το ραντεβού τους. «Ενας άντρας σέβεται τα παντελόνια που φοράει και είναι συνεπής. Η συνέπεια τον κάνει άντρα. Το ακούς; Αν τολμήσεις να μην έρθεις, μη σε ξαναδώ μπροστά μου. Δεν μπορώ να πηδιέμαι με άντρες που δεν είναι συνεπείς»! (Το θαυμαστικό δικό μας. Σκεφτείτε το πήδημα να ήταν συνάρτηση του πόσο συνεπής είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα στις σχέσεις τους. Σχεδόν θα είχε εκλείψει το πήδημα τόσο ως γεγονός όσο και ως προοπτική.)

Απομακρυνθήκαμε με τη βεβαιότητα πως ο άντρας που την άκουγε θα υπολόγιζε σίγουρα ότι τέλειωνε με έναν τηλεφωνικό καυγά μια σχέση βασανιστική, κυρίως όμως πόσο αντίστροφα λειτουργούσε το επιχείρημα της επίκλησης της συνέπειας ως προϋπόθεση του ανδρισμού, αφού αυτό που κατά τη γυναίκα θα έκανε τον άντρα να σπεύσει κοντά της, τον ίδιο τον διευκόλυνε να απαλλαγεί. Το περιστατικό ωστόσο όσο ενδιαφέρον είχε να το παρατηρεί κανείς, άλλο τόσο σε έβαζε σε σκέψεις για κάτι που αν και «θεσμοθετημένο», σχεδόν, δεν εμποδίζει σύνολη την ανθρωπότητα να κάνει τη δουλειά της με λέξεις και έννοιες που, ενώ φαίνεται να τις γράφουν πολλοί στα παλιά τους τα παπούτσια, σε κρίσιμες στιγμές της προσωπικής τους κυρίως ζωής – δυστυχώς όχι της κοινωνικής ή της πολιτικής – τις μετέρχονται σαν να είναι σε πλήρη ισχύ και άνθηση.

Η νεαρή γυναίκα που κραύγαζε ζητώντας μια συνέπεια ιδιωτικού δικαίου, με τρόπο μάλιστα που θα έλεγε ότι κανείς άλλος δεν είχε υποστεί τις συνέπειες της έλλειψής της, έμοιαζε να αγνοεί τι συμβαίνει γύρω της, την ίδια ακριβώς στιγμή, σε σχέση με ασυνέπειες που κρίνουν κυριολεκτικά τη ζωή των ανθρώπων. Φαίνεται όμως πως το «σύστημα» όσον αφορά την υποχρέωση πλέον της συνέπειας, έστω και αν το νιώθει κανείς να ποδοπατείται καθημερινά και νυχθημερόν τόσο στον προσωπικό όσο και στον δημόσιο χώρο, είτε δηλαδή μέσα στο ίδιο του το σπίτι είτε μπροστά στις κλειστές πόρτες μιας δημόσιας υπηρεσίας, είναι ένα «σύστημα» που εξακολουθεί να λειτουργεί. Διαφορετικά δεν θα κραδαινόταν η έννοια της συνέπειας – μαζί με τόσες άλλες – ιδιαίτερα στον χώρο της πολιτικής που όσο μεγαλύτερο εισπράττει κανείς το ποδοπάτημά της, τόσο μεγαλύτερες πιστώσεις φαίνεται να εξασφαλίζει υποσυνείδητα σε όσους την κακοποιούν, μη τυχόν και σε ένα μεταγενέστερο στάδιο αναγνωρίσει ότι έχουν μάθει να σέβονται τον λόγο τους.

Και επειδή βέβαια οι πολύ μεγάλες έννοιες – όπως η έννοια της συνέπειας – όσο πιο περιορισμένος είναι ο χώρος που μέσα του τις ασκεί κανείς τόσο περισσότερο του επιτρέπεται να τις σέβεται, δεν παύεις να αναρωτιέσαι μήπως και η συνεχής βεβήλωσή τους στον στενό ιδιωτικό χώρο, είναι αυτή που κάνει τους πολιτικούς να μη διστάζουν να τις απεμπολούν, στην καλύτερη περίπτωση, στους δικούς τους θηριώδεις και ανεξέλεγκτους χώρους.