Σε ποιον χρωστάει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο την καριέρα του στο NBA; Στην Ελλάδα και στην υστερόβουλη γενναιοδωρία της με την προσφορά ελληνικής ιθαγένειας;

Στον Γιώργο Βασιλακόπουλο και στη συγκάλυψη των ιδιοτελών στόχων του να συμμετάσχει στις εθνικές ομάδες; Στους δημοσιογράφους που αρνούνταν να αναδημοσιεύσουν αφιέρωμα των «New York Times» στον ταλαντούχο παίκτη με το αιτιολογικό πως «αυτά είναι μανατζεριλίκια;».

Η ατάκα του προέδρου της ΕΟΚ Γιώργου Βασιλακόπουλου πως «ο Γιάννης πρέπει να κατανοήσει πως χάρη σ’ αυτή τη χώρα βρίσκεται στις ΗΠΑ και πρωταγωνιστεί» κρύβει την οίηση του ανδρός που πιστεύει πως για καθετί καλό που συμβαίνει στον χώρο που εκπροσωπεί είναι αυτός υπεύθυνος.

Μοιάζει με επιχείρηση ψυχολογικής υδρολυσίας για να σπάσει σε κομμάτια την ψυχοσύνθεση του αθλητή. Να τον επιβαρύνει με μια ενοχή που δεν του ανήκει. Να του επιβάλει χρέος για ένα δάνειο που ζήτησε αλλά δεν έλαβε από τη χρεοκοπημένη (και) ηθικά χώρα μας.

Η ιστορία του Αντετοκούνμπο είναι γνωστή. Αλλωστε και ο ίδιος ποτέ δεν προσπάθησε να την κρύψει, ούτε να την πασπαλίσει με ροδοπέταλα παραμυθιού που είχε χάπι εντ. Ο σταυρός που σήκωσε αυτός και η πολυπληθής οικογένειά του σε μια χώρα που κρύβει τον ρατσισμό κάτω από πουπουλένια στρώματα έγινε το εφαλτήριο για να φτάσει εκεί που βρίσκεται σήμερα.

Κάποιος με φαντασία ίσως να σκέφτεται πως του έκανε και καλό γιατί γύμνασε τα πόδια του που σήμερα τον εκτοξεύουν στην κορυφή του μαγικού κόσμου του αμερικανικού πρωταθλήματος μπάσκετ.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν χρωστάει σε κανέναν δεκάρα τσακιστή για την καριέρα του. Ισως κάποια ψιλά για τις ευκαιρίες. Με τις ευκαιρίες όμως δεν χτίζεις καριέρα. Το πολύ πολύ να ανοίξεις καμιά πόρτα η οποία είναι προγραμματισμένη να κλείνει όταν το φωτοκύτταρο αντιλαμβάνεται το ψευδοταλέντο που κρύβεται πίσω από τις δημόσιες σχέσεις.

Ισως να χρωστάει και κάποια κεράσματα στα φιλαράκια του που του πρόσφεραν μια όαση φιλοξενίας και ανθρωπιάς στην έρημο της σκληρότητας. Αλλά γι’ αυτά είμαι βέβαιος πως τα έχει πληρώσει και με το παραπάνω.