Η ομορφιά σώζει

«Δεν μπορεί να απεικονίζεται η φωτογραφία του οδηγού… αν είναι όμορφος ή άσχημος, για να αξιολογηθεί ή να επιλεγεί από τον πελάτη…».

Το εξωφρενικό δεν είναι ότι το παραπάνω επιχείρημα εκστομίσθηκε για να αιτιολογηθεί η επίθεση εναντίον του taxibeat. Το εξωφρενικό είναι ότι –υπό το πρόσχημα της πολιτικής ορθότητας –η ομορφιά η ίδια πλέον κατακεραυνώνεται, δαιμονοποιείται, θεωρείται αθέμιτος ανταγωνισμός. Και όχι από έναν καιροσκόπο υπουργό. Ή από έναν εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσαντα ταριφοπατέρα. Αλλά από πολλούς και διάφορους συμπολίτες μας, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ειλικρινώς και ανιδιοτελώς σαν «προοδευτικοί».

«Θα επέλεγες από μια λίστα διαθέσιμων οδηγών ταξί τον πιο καλοφτιαγμένο;». «Θα τον επέλεγα. Γιατί; Δεν ξέρω… Ενστικτωδώς ο άνθρωπος θέλγεται από ένα ευχάριστο παρουσιαστικό. Και ας μην έχει την παραμικρή πρόθεση να φλερτάρει, πόσω δε μάλλον να ψωνιστεί». «Εάν ήσουν εργοδότης, θα προσελάμβανες ανάμεσα σε δυο επίδοξες υπαλλήλους, με τα ίδια κατά τα λοιπά προσόντα, την πιο ελκυστική;». «Ναι, έστω και ασυναίσθητα. Εκτός άμα φοβόμουν μην ενδώσω σε πειρασμούς κι έχω κακά ξεμπερδέματα…». «Πιστεύεις πως στις παρελάσεις πρέπει να προηγούνται οι πιο ευσταλείς, οι πιο λεβέντες, οι κοπέλες-λαμπάδες;». «Παρέλαση εξ ορισμού σημαίνει θέαμα, θέαμα που εμπνέει, εθνικώς διεγερτικό. Οι γλύπτες όταν φιλοτεχνούσαν αγάλματα θεών δεν χρησιμοποιούσαν για μοντέλα τους ανθρώπους μέτριας εμφάνισης. Καλούσαν στα εργαστήρια –και τα μοσχοπλήρωναν –κορίτσια και αγόρια εξαιρετικής καλλονής. Ο Αϊνστάιν δεν θα πόζαρε ποτέ ως Αδωνις –υπήρχαν άλλωστε διαφορετικοί λόγοι για να αποτυπωθεί η μορφή του στους αιώνες. Ο Καβάφης θα έβαζε τα γέλια άμα τυχόν τού πρότειναν –επειδή έγραφε αριστουργήματα –να παρελάσει κρατώντας τη γαλανόλευκη. «Τον Ιάση να κάμετε σημαιοφόρο!» θα τους έλεγε. «Τον έφηβο τον φημισμένο για εμορφιά». Ο ίδιος θα στεκόταν παράμερα και θα αποτύπωνε το πέρασμα του Ιάση μέσα από το πλήθος με έναν στίχο».

Προφανώς επιβιώνουν στις μέρες μας απαράδεκτες διακρίσεις μεταξύ φυλών και φύλων. Δεν θέλει ρώτημα πώς ο λευκός άνδρας με το φρεσκοσιδερωμένο ρούχο και με το καλοζωισμένο –έστω και αξύριστο –μούτρο διατηρεί, στα μουλωχτά, την προνομιακή του αντιμετώπιση από την κοινωνία. Εάν είσαι αλλόφυλος, πόσω δε μάλλον αλλόθρησκος, μια σκιά υποψίας πέφτει μονίμως επάνω σου. Εάν είσαι γυναίκα σε αναπαραγωγική ιδίως ηλικία, πολλά αφεντικά θα διστάσουν να σε πάρουν στη δουλειά τους, μην τυχόν και μείνεις έγκυος και αναγκαστούν να πληρώνουν άδειες και επιδόματα μητρότητας. Εάν ανήκεις σε κάποια σεξουαλική μειονότητα, οι ευυπόληπτοι νοικοκυραίοι θα σε κοιτούν με μισό μάτι ή εμετικά θα κοκορεύονται πως είναι δήθεν ανοιχτόμυαλοι και σε ανέχονται.

Ο νόμος και οι εφαρμοστές του οφείλουν να πατάσσουν παραδειγματικά κάθε φαινόμενο ρατσισμού, ώστε να εμπεδωθεί σε βάθος χρόνου ότι όλοι γεννιούνται με ίσα δικαιώματα και πρέπει να τους δίνονται ίσες ευκαιρίες.

Οι άνθρωποι ωστόσο δεν βγαίνουν από την πρέσα. Τα χαρίσματα –εξωτερικά και εσωτερικά –δεν μοιράζονται ακριβοδίκαια. Είτε το θέλουν είτε όχι οι νεοπουριτανοί, η ομορφιά ανοίγει πόρτες. Η ευστροφία –η οξυδερκής σκέψη, ο χαριτωμένος λόγος –κατακτά. Το ταλέντο σκλαβώνει. Η καλοσύνη εκτιμάται όταν δεν εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Η πραότης της ψυχής μακάρι να οδηγεί σε κάποιον μεταθανάτιο παράδεισο.

Ελάχιστοι απολαμβάνουν όλες τις παραπάνω ευλογίες. Αρκετοί δεν διαθέτουν καμιά τους.

Σε εμάς, που δεν μας δόθηκε απολλώνια όψη, υπάρχουν δύο μεγάλες παρηγοριές.

Από μια ηλικία, πρώτον, και ύστερα ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη φάτσα του. Οι εμπειρίες, τα τινάγματα, οι ηδονές και οι οδύνες που έχουμε γευθεί χαράσσονται επάνω μας και μας κάνουν ελκυστικούς. Οι συμβιβασμοί αντίθετα, οι δειλίες, οι μικροψυχίες προδίδονται και μας ασχημαίνουν. Ζητούμενο μετά τα τριάντα πέντε δεν είναι να παραμένεις όμορφος αλλά να γίνεσαι κάθε μέρα και πιο ενδιαφέρων.

Την ομορφιά, δεύτερον, την απολαμβάνουν –περισσότερο και από εκείνους που τη φέρουν –όσοι τολμούν να την αντικρίζουν κατάματα. Η ομορφιά απευθύνεται και εμπνέει, δεν συνομιλεί με τον εαυτό της.

Αντί να ψέγουμε τη φυσική καλλονή, αντί να τη λογίζουμε ως ανορθογραφία σε έναν κόσμο που οι κήνσορες της πολιτικής ορθότητας τον ονειρεύονται αναφροδίσιο και ισοπεδωμένο, ας τη χαιρόμαστε όπου και αν τη βρίσκουμε. Και ας την υμνούμε.

Η ομορφιά σώζει.