Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο: η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ ή η παραμονή για είκοσι χρόνια στο τιμόνι μιας δημοφιλούς και απαιτητικής ομάδας;

Ο Αρσέν Βενγκέρ δεν έχει κατακτήσει το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Κατάφερε όμως αυτό που για τους σημερινούς προπονητές θεωρείται αδιανόητο: χθες συμπλήρωσε 20 χρόνια από την ημέρα που είπε το ΟΚ στον αντιπρόεδρο της Αρσεναλ Ντέιβιντ Ντέιν στην πρόταση να αναλάβει το τιμόνι των Κανονιέρηδων.

Ο ξερακιανός Αλσατός με τα τεράστια γυαλιά μυωπίας και τα τσαλακωμένα σακάκια ήταν ένα πείραμα για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Με εξαίρεση τον Τσεχοσλοβάκο δρα Γιόζεφ Βένγκλος που έγινε ο πρώτος ξένος προπονητής σε ομάδα πρώτης κατηγορίας –Αστον Βίλα –το 1990, οι Αγγλοι παρέμεναν εσωστρεφείς και καχύποπτοι με ό,τι είχε σχέση με την ηπειρωτική Ευρώπη.

Το 1996 το αγγλικό ποδόσφαιρο ζούσε στον Μεσαίωνα. Ακόμα βίωνε τις επιπτώσεις από τον αποκλεισμό του από την Ευρώπη λόγω της τραγωδίας του Χέιζελ. Η κατανάλωση λίτρων μπίρας συνοδευόμενης με λουκάνικα και πατατάκια θεωρούνταν μέρος της κουλτούρας των παικτών, όπως οι σέντρες στην αγωνιστική ταυτότητα των ομάδων.

Ο Βενγκέρ είχε το σθένος να τα αλλάξει όλα. Οι πρώτοι τίτλοι που ήρθαν σχετικά γρήγορα δικαίωσαν τις επιλογές του, αλλά πότισαν ταυτόχρονα το δέντρο του εγωισμού του που έγινε τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού του και της Αρσεναλ.

Τελευταία Νέα