Η είδηση δημοσιεύθηκε στο χθεσινό φύλλο της «Γκάρντιαν» –και μάλιστα ως αποκλειστική: δύο οικονομικοί σύμβουλοι του Τζέρεμι Κόρμπιν αμφισβήτησαν την ικανότητα του αρχηγού τους να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Ο ένας από αυτούς εκτίμησε ότι είναι δύσκολο να πείσει το εκλογικό σώμα κάποιος που έχει αμφισβητηθεί τόσο πολύ από το ίδιο του το κόμμα. Ο άλλος ήταν πιο περιεκτικός στο σχόλιό του, πιο απόλυτος, αλλά και πιο οξύς: ο Κόρμπιν, είπε, είναι «παντελώς μη εκλέξιμος».

Ολα αυτά συμβαίνουν στα απόνερα του Brexit. Η Κεντροαριστερά, όμως, δεν βασανίζεται μόνο στη Βρετανία. Βασανίζεται σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη –από τη Γαλλία όπου ο αντιδημοφιλής πρόεδρος Ολάντ υποχρεώνεται να διεκδικήσει ξανά το χρίσμα σε εσωκομματικές εκλογές και την Ισπανία όπου ο Σοσιαλιστής Σάντσεθ γλίτωσε την καρέκλα του για μια χούφτα ψήφους έως την Ελλάδα όπου η Κεντροαριστερά ψάχνει το πρόσωπο που θα την ενώσει σε ένα σώμα. Ο παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις είναι κοινός. Και είναι η αναζήτηση ενός ηγέτη που θα δώσει στον χώρο σφρίγος και λάμψη.

Αν στη Βρετανία οι ελπίδες στρέφονται στον Οουεν Σμιθ, τον άνθρωπο που θα διεκδικήσει την ηγεσία από τον «μη εκλέξιμο» Κόρμπιν, στην υπόλοιπη Ευρώπη η αναζήτηση συνεχίζεται. Κάνει ο Εμανουέλ Μακρόν στην περίπτωση της Γαλλίας; Ή –σε ελληνική μετάφραση –θα μπορούσε να είναι ο Στουρνάρας ο άνθρωπος της εγχώριας Κεντροαριστεράς; Η προφανής και εύκολη απάντηση είναι πως όχι: είναι και μνημονιακός και (κεντρικός) τραπεζίτης και τεχνοκράτης. Είναι, δηλαδή, ό,τι θα ήταν σε μια άλλη εποχή ένας κομμουνιστής, ομοφυλόφιλος και Εβραίος. Από αυτή την άποψη –και για να επιστρέψουμε στα αγγλικά –ο Στουρνάρας είναι το «μη εκλέξιμο» flip side του Τζέρεμι Κόρμπιν. Μόνο που οι σωστές απαντήσεις δεν είναι πάντα οι προφανείς. Και πολύ περισσότερο δεν είναι οι εύκολες.

Τελευταία Νέα