Σε μια χώρα της οποίας οι υποδομές κοσμούνται από ταμπέλες που ενημερώνουν το κοινό ποιος ήταν ο υπουργός ή ο δήμαρχος που έβαλε την υπογραφή του για να ολοκληρωθεί η κατασκευή τους με τα λεφτά όλων μας είναι μάλλον φυσιολογικό τα εγκαίνια ενός περιφερειακού νοσοκομείου ή ενός αεροδρομίου να θεωρούνται το απόλυτο photo opportunity. Αν όμως αναζητά τέτοιου είδους photo opportunities ακόμη και ο Πρωθυπουργός της χώρας τότε βρισκόμαστε απέναντι σε μια πολιτική τάξη που αντιλαμβάνεται την πρόοδο όπως την αντιλαμβανόταν η μετεμφυλιακή Ελλάδα τη δεκαετία του 1950: σαν έναν κατασκευαστικό οργασμό που κορυφωνόταν με το κόψιμο μιας κορδέλας.

Ας παραβλέψουμε τον κυνισμό μιας πολιτικής εξουσίας που εγκαινιάζει νοσοκομεία τα οποία στην πραγματικότητα λειτουργούν ακόμη ως κέντρα υγείας ή αεροδρόμια που έφτιαξαν άλλοι. Ας πούμε ότι δεν έχει και τόσο σημασία πόσοι κυβερνητικοί και με πόσους συνοδούς ο καθένας θα ταξιδέψουν στην Πάρο για τα εγκαίνια, πού θα μείνουν, αν θα μείνουν όλοι μαζί και πότε θα επιστρέψουν. Ας υποθέσουμε ότι η καταγραφή αυτών των γεγονότων ωχριά μπροστά σε ένα άλλο, μεγαλύτερο γεγονός που συνδέεται με ένα ερώτημα: τι είδους κυβερνητική δραστηριότητα συνιστούν τα εγκαίνια τον 21ο αιώνα; Και ποια κυβέρνηση στην Ευρώπη τρέχει σήμερα να εγκαινιάσει κάτι που δεν είναι τουλάχιστον το τούνελ της Μάγχης;

Δεν είναι ο επαρχιωτισμός που χαλάει το σόου των εγκαινίων, ούτε η τροπολογία που αίρει τους περιορισμούς στις κυβερνητικές αποστολές και η οποία κατατέθηκε ξαφνικά την προηγουμένη του ταξιδιού στην Πάρο. Είναι η τραγική έλλειψη ιδεών ακόμη και στο πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας, η καταφυγή σε μεθόδους και ενσταντανέ που θυμίζουν φωτογραφικά λευκώματα περασμένων δεκαετιών –λευκώματα μιας ασπρόμαυρης χώρας που έχει ήδη σατιρισθεί ανελέητα στις μαυρογιαλούρικες ηθογραφίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Τελευταία Νέα