Ο Κλάουντιο Μάγκρις, άνθρωπος των συνόρων, της Κεντρικής Ευρώπης και του υπέροχου «Δούναβη», υπενθύμιζε την Κυριακή στην «Κοριέρε ντέλα Σέρα» ότι οι αψβούργοι αυτοκράτορες δεν απευθύνονταν στον λαό αλλά στους πολλούς «λαούς τους». Αυτή η μικρή υπόμνηση από τον ιταλό συγγραφέα μαρτυρά ότι η Ευρώπη έχει καταναλώσει πολλή Ιστορία για να μην ανατρέχει σε αυτήν κάθε φορά που πλανάται από πάνω της το φάντασμα του παρελθόντος της. Και η απόφαση της Αυστρίας να κλείσει τα σύνορά της με τη βοήθεια των άλλοτε επαρχιών της αυτοκρατορίας της έχει κάτι από αυτό το παρελθόν.

Ο Σεμπάστιαν Κουρτς, υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, είναι μόλις 29 ετών. Αλλά λειτουργεί με τα παλιά αντανακλαστικά της αυτοκρατορίας που επιστρατεύει σε έναν κοινό σκοπό τους «λαούς της» για να προστατευτεί από κάποιον εξωτερικό κίνδυνο. Εξωτερικός κίνδυνος οι πρόσφυγες; Ασφαλώς όχι. Αλλά εάν αποφύγει κανείς τον πειρασμό να παραδώσει μαθήματα ανθρωπισμού, αλληλεγγύης και ανωτερότητας στους Αυστριακούς, θα αναγνώριζε ότι αυτό που τρέμουν είναι ακριβώς αυτό που δεν υπάρχει λόγος να απασχολεί τους Ελληνες: ότι αντίθετα από την Ελλάδα που είναι χώρα υποδοχής, η δική τους είναι μία από τις χώρες προορισμού. Αυτή η διαφορά προκαλεί την υποψία στη Βιέννη –αν όχι τη βεβαιότητα –ότι η Αθήνα βολεύτηκε στη λογική του τράνζιτ.

Η πολιτική της Αθήνας στην προσφυγική κρίση συμπυκνώνεται ακόμη και τώρα στις δύο λέξεις που χρησιμοποίησε η Τασία Χριστοδουλοπούλου –«λιάζονται» και «εξαφανίζονται» αντί για «καταγράφονται» και «φιλοξενούνται». Το πρόβλημα είναι ότι η Αθήνα δεν προσφέρει στους πρόσφυγες κάτι περισσότερο από ήλιο και ταλαιπωρία. Και η Βιέννη δεν θέλει να εξαφανιστούν οι πρόσφυγες κάπου στην αυστριακή ομίχλη. Στην πραγματικότητα, ελληνική κυβέρνηση και Κουρτς εναλλάχτηκαν στον ρόλο των θυτών. Κι ενώ τα θύματα είναι εκατοντάδες χιλιάδες.

Τελευταία Νέα