Η χθεσινή εορτή των Θεοφανίων βρίθει συμβολισμών. Το «άνοιγμα» των ουρανών, το Αγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς, το τέλος των γιορτών, η επιστροφή των καλικάντζαρων στα έγκατα της Γης. Και αυτή η υποθαλάσσια πάλη για το ποιος θα πιάσει τον σταυρό που ανέκαθεν μου έκανε επίδειξη μπραβούρας παρά εκκλησιαστική παράδοση. Ειδικά φέτος όμως έχω την εντύπωση ότι οι συμβολισμοί αυτονομήθηκαν από την ουσία. Και έμειναν μόνο τα σύμβολα. Τα οποία αποκτούν αξία ανάλογα με το πώς τα διαχειρίζεται κάποιος. Οπως ο εορτασμός των Θεοφανίων στο λιμάνι της Σμύρνης που προκάλεσε ρίγη συγκίνησης –αλλά καμία σημειολογική αναφορά –ακόμη και σε πολλούς από εκείνους που όλον τον χρόνο κόπτονται εναντίον της ανάμειξης της Εκκλησίας σε κοσμικά ζητήματα. Ή η αμήχανη απουσία της πολιτικής ηγεσίας αλλά και της κρατικής τηλεόρασης από τον Πειραιά.

Την ουσία πίσω από τα σύμβολα όμως την τεκμηριώνουν περισσότερο οι παρουσίες παρά οι απουσίες. Προσωπικά, στη Λέσβο ήθελα να δω τον Πρωθυπουργό. Στον αγιασμό εκείνων των υδάτων όπου τα Θεοφάνια, εδώ και μήνες, γιορτάζονται πολλές φορές καθημερινά, όταν κάποιος πέφτει στη θάλασσα για να σώσει ένα παιδί. Δεν πειράζει. Είναι εκεί η –«κατάπτυστη» για πολλούς μητροπολίτες –διεμφυλική Πάολα Ρεβενιώτη να τσαλαβουτά στα νερά για να βοηθά ανθρώπους. Και ο «σταυρός» που δεν έπιασε κανείς, εκείνο το κοριτσάκι που το άψυχο κορμί του κατέληξε, με τα χέρια ανοιχτά, στα παράλια της Τουρκίας. Ενας Εσταυρωμένος της εποχής μας με το ροζ μπουφάν της αθωότητας και το πορτοκαλί γιλέκο της απόγνωσης.

Τελευταία Νέα