Πριν από τρεις ημέρες έφτασε στην Αθήνα ένας φίλος με καταγωγή από τις ΗΠΑ, μόνιμος κάτοικος Βρυξελλών. Το Σάββατο το μεσημέρι λοιπόν τον μακαρίζαμε που η συγκυρία το έφερε έτσι και βρέθηκε μακριά από τη διοικητική πρωτεύουσα της Ευρώπης, η οποία αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν σαν shortcut της Καμπούλ.

Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες… Και έπρεπε να του εξηγήσω ότι οι κροτίδες, οι αστυνομικοί στους δρόμους, τα ελικόπτερα και η πολεμική ατμόσφαιρα γύρω από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας δεν οφείλονταν σε τρομοκρατική επίθεση. Και ότι ενώ η Ευρώπη ζει ημέρες από τις πλέον ζοφερές στη σύγχρονη Ιστορία της, εμείς, που τις ζούμε ούτως ή άλλως εδώ και καιρό, πλακωνόμαστε για το πάπλωμα. Ενώ, με πιρουέτες της λογικής και του λόγου, απέφυγα να λύσω την απορία του για το τι σχέση μπορεί να έχει η συναίνεση που ζητά ο Πρωθυπουργός με αυτό που ο ίδιος θαυμάζει και εκτιμά ως greek filotimo. …Και ξημέρωσε η Κυριακή. Αντε τώρα να πεις σε έναν ξένον άνθρωπο ότι το κόμμα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να κάνει εσωκομματικές εκλογές. Δραπέτευσα στο greek kalabouri λέγοντάς του ότι έτσι η Νέα Δημοκρατία πάταξε τον τεχνοφασισμό. Γιατί πού να του εξηγώ ότι και σε αυτές τις εκλογές που δεν έγιναν, νικητής ήταν και πάλι ο Τσίπρας. Μήπως δεν είναι επαρκή τα αγγλικά μου; Οχι, μια χαρά είναι. Το θέμα όμως δεν είναι κατά πόσον μπορώ να χειριστώ μια ξένη γλώσσα. Είναι ότι δεν μπορώ πλέον να διαχειριστώ την πραγματικότητα.

Τελευταία Νέα