Αναζήτηση
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια –από την εποχή του προφητικού Τάσου Γιαννίτση –το ασφαλιστικό μας σύστημα μεταρρυθμίζεται συνεχώς, για να παραμείνει μια τεράστια, ανοικτή πληγή.
Τώρα έχει φτάσει η ώρα της αλήθειας. Σε δύο ημέρες, άλλη μια «επιτροπή σοφών» θα παραδώσει το πόρισμά της –το οποίο είναι ήδη γνωστό ως προς το συμπέρασμα: περισσότερα χρόνια δουλειάς για μικρότερες, πολύ μικρότερες συντάξεις.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η τελευταία πενταετία υπήρξε το κερασάκι στην τούρτα του αδιεξόδου. Η ύφεση και η μεγάλη αύξηση της ανεργίας μείωσαν δραματικά τις εισφορές –με το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο: η αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους είναι πλέον εφιαλτική και προδιαθέτει για μεγάλη μείωση των συντάξεων.
Από την άλλη πλευρά η υιοθέτηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος δεν αφήνει περιθώρια στην πολιτεία να αναλάβει για άλλη μια φορά τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος διαχέοντας το κόστος στο κοινωνικό σύνολο. Τα Ταμεία οφείλουν να πληρώνουν με βάση τα χρήματα που διαθέτουν –με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η αύξηση των χρόνων δουλειάς είναι επίσης αναπότρεπτη, από τη στιγμή που είναι η μοναδική λύση για να κερδίσει κάποιον χρόνο το σύστημα ώστε να μην καταρρεύσει. Αυτό όμως σημαίνει ότι θα υπάρξουν χιλιάδες 60άρηδες που θα βρεθούν χωρίς δουλειά –και χωρίς προοπτική σύνταξης.
Η μόνη προσδοκία για τη γενιά των ασφαλισμένων που προορίζεται να θυσιαστεί για τη σωτηρία του Ασφαλιστικού είναι μια ταχεία επιστροφή στην ανάπτυξη. Αλλιώς ο όρος «συνταξιούχος» θα γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο.
