Η παράδοση έχει ρίζες στα βάθη της Μεταπολίτευσης, τότε που η Μελίνα Μερκούρη έκανε θεαματική είσοδο στη Βουλή και οι αντιπαραθέσεις της με την Αννα Συνοδινού προκαλούσαν συνειρμούς που συνέδεαν το Κοινοβούλιο με το θέατρο. Εκτοτε διανύθηκε τεράστια απόσταση, στρωμένη με δεκάδες υποψηφιότητες καλλιτεχνών, έτσι ώστε να φθάσουμε στον Χαϊκάλη. Το γαϊτανάκι συνεχίζεται και τώρα που χαιρετίζουμε την είσοδο στις λίστες της τραγουδίστριας και πρώην τροφίμου μουσικού τηλεριάλιτι Ραλλίας Χρηστίδου. Ενώ στην αντίπερα όχθη του Ποταμιού η συνυποψηφιότητα Καφετζόπουλου – Φέστα έχει μια εσάνς από «Ρεβάνς», την τολμηρή (για το 1983) ταινία του Βεργίτση στην οποία συμπρωταγωνιστούσαν. Οπως και η γειτνίαση στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ της Χατζησοφιά με την Κανελλοπούλου, σαν shortcut από το «Καφέ της Χαράς». Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που για τους εκπροσώπους των ψυχαγωγικών τεχνών είναι αυτονόητη η κατά συρροή διεισδυτικότητά τους στην πολιτική. Σίγουρα κάποιοι από αυτούς που μπαινοβγήκαν ή εγκαταστάθηκαν στο Κοινοβούλιο είναι πολιτικοποιημένοι, αν και ελάχιστοι έχουν παραγάγει πολιτικό έργο. Αλλο πολιτικοποιημένος όμως και άλλο, έστω και κατά συνείδηση, πολιτικός. (Οπως και άλλο καλλιτέχνης και άλλο φιλότεχνος). Οι καιροί είναι κρίσιμοι και η πολιτική απαιτεί γνώσεις και δεξιότητες που δεν τις αποκτάς ξεκοκαλίζοντας την ειδησεογραφία. Τη διαφορά την είδαμε και την πληρώσαμε εσχάτως. Και για να το τερματίσω, όπως έλεγε ο παλαίμαχος τερματοφύλακας Γιώργος Μύρτσος για κάποιον προπονητή που απλώς είχε δει πολλά ματς: «Κι εγώ πάω κάθε βράδυ στα μπουζούκια. Δεν παίζω μπουζούκι».

Τελευταία Νέα