Λένε ότι το πρώτο στάδιο του πένθους είναι η άρνηση. Και κάπως έτσι, ανθρώπινα, θα μπορούσε να προσεγγίσει κανείς τη στάση του Τάσου Κορωνάκη μετά τον ενταφιασμό τού Οχι. Ενός Οχι που ο ίδιος είχε χαιρετίσει ως «τη μεγαλύτερη στιγμή στην Ευρώπη μετά την πτώση του Τείχους».

Υπό την επήρεια του μνημονιακού σοκ, ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε καταφύγιο στην άρνηση. Δεν θέλει να είναι γραμματέας ούτε των διαγραφών, ούτε της «μνημονιακής μετάλλαξης». Θέλει να κατεβάσει τα ρολά και να κρατήσει το μαγαζί σαν να μη συνέβη τίποτα.

Είναι μια στάση αντίστοιχη με το μούδιασμα του Πρωθυπουργού που, αντί άμεσης αντίδρασης, επέλεξε τη βαθιά περισυλλογή απέναντι στους αντιρρησίες.

Ομως, το πολιτικό πρόβλημα που πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αναβάλλεται. Το πρόβλημα είναι πώς θα πάει στις επόμενες –αναπόφευκτα κοντινές –εκλογές. Οχι μόνο με ποιους, αλλά και με ποιο αφήγημα. Είναι βιώσιμο το «ούτε –ούτε» του γραμματέα; Μπορεί το κόμμα να πάει σε κάλπες ως έχει, πότε στηρίζοντας και πότε καταγγέλλοντας τη συμφωνία;

Συριζαίος όσο υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Κορωνάκης οδηγείται από τον ιδρυματικό αυτοματισμό που συγχωρούσε τη Βαβέλ του κόμματος ως πλουραλισμό. Εκανε πως δεν ένιωθε το ρήγμα πάνω στο οποίο πατούσε. Και ίσως φαντάζεται ότι η ρήξη μπορεί να αποφευχθεί ακόμη και τώρα που το ρήγμα άρχισε να δίνει σεισμούς.

Οι διαγραφές, λέει το κλισέ, δεν είναι στην «κουλτούρα της Αριστεράς» –ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος σε μια εποχή που, ας πούμε, η Ραχήλ Μακρή επικαλείται τον Αρη Βελουχιώτη. Στην κουλτούρα της Αριστεράς είναι πάντως οι διασπάσεις. Και η πείρα δείχνει ότι είναι κάθε άλλο παρά αναίμακτες.

Ο Τσίπρας βρίσκεται ενώπιον μιας τέτοιας αναμέτρησης. Οι γραμμές στο κόμμα του δεν είναι τόσο καθαρές όσο θα υπέθετε κανείς βασιζόμενος στην προσωπική του απήχηση. Το μπλοκ που τον στηρίζει δεν είναι στεγανό. Φάνηκε στην ψηφοφορία στη Βουλή. Και πριν από την ψηφοφορία φάνηκε από τη δήλωση των 109 από τα 201 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής λίγες ώρες πριν.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, έχει ο γραμματέας την πολυτέλεια να οχυρώνεται πίσω από τον ρόλο του διαιτητή;

Ακόμη και με το στυλ του –αυτόν τον αέρα παρατεταμένης αμφιθεατρικής εφηβείας –ο Κορωνάκης ενσαρκώνει το πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ενσαρκώνει το πνεύμα ενός κόμματος που έβλεπε τον εαυτό του σε φάση «βίαιης ωρίμασης» –χωρίς ωστόσο να δείχνει ότι βιάζεται για τίποτε άλλο εκτός από την εξουσία. Η βία της πραγματικότητας,

η βίας της χρεοκοπίας, τελικώς προηγήθηκε της ωρίμασης.

Τελευταία Νέα