«Η μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης, όπως αυτή καταγράφεται στη λίστα του υπουργείου Οικονομικών, δημιουργεί προσδοκίες για την πολυπόθητη κοινωνική και οικονομική ανάκαμψη. Αλλωστε εμπεριέχει αρκετά από όσα δεν έγιναν και πολλά από αυτά που πρέπει να γίνουν. Αρκεί να υποστηριχθεί με σθεναρότητα και πίστη από το πολιτικό σύστημα, τους κοινωνικούς εταίρους και τους πολίτες». Το απόσπασμα που μόλις διαβάσατε είναι η ανακοίνωση του Συνδέσμου Eπιχειρήσεων και Βιομηχανιών για τη λίστα μεταρρυθμίσεων που κατέθεσε η κυβέρνηση. Ετσι βιώνουμε το εξής σουρεαλιστικό για όποιον είναι μαρξιστής: Κοινώς ένα διακηρυγμένα αριστερό κόμμα που το Συνέδριό του χαιρέτισε ο Καπετάν Γιαννούτσος, ο τελευταίος μαυροσκούφης του Αρη Βελουχιώτη, σήμερα μοιάζει, δειλά έστω, να βρίσκει υποστήριξη από τους έλληνες βιομηχάνους. Εκανε ο ΣΥΡΙΖΑ άλμα σαν άλμπατρος από τον Ζίζεκ στη ρεαλιστική διαχείριση ή κάτι άλλο συνέβη στις τριάντα ημέρες διακυβέρνησής του; Ας το δούμε ψύχραιμα. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από εδώ απορρέουν υποχρεώσεις. Προσθέστε το σισύφειο χρέος που έχει συσσωρευθεί και φθάνει πια τα 320 δισ. Στις εκλογές του Ιανουαρίου τα πληβειακά στρώματα και οι θιγμένοι νοικοκυραίοι στήριξαν Τσίπρα για μια αλλαγή. Προσέξτε: η υπόκωφη λαϊκή θέληση επέτασσε εντός ευρώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε και υποσχέθηκε πως θα υλοποιούσε βήμα βήμα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Με μια βασική λεπτομέρεια: δεν άνοιξε το ζήτημα του χρέους, δεν αμφισβήτησε ποτέ τη στρατηγική παραμονής στο ευρώ. Δεν είπε καθαρά πως κάθε επιμέρους βήμα σου, στον βαθμό που παραμένεις δεμένος με τους εταίρους (δηλαδή τον γερμανικό ηγεμονισμό), είναι συναρτώμενο του προγράμματος αποπληρωμής που ακολουθείς.

Ετσι φθάσαμε στη λίστα Βαρουφάκη, που φαίνεται να αναχαιτίζει προσωρινά παραπέρα μέτρα αλλά είναι τόσο ευέλικτη που χωράει κάθε ερμηνεία. Για παράδειγμα, όταν ο βιομήχανος λέει «μεταρρύθμιση» εννοεί ιδιωτικοποιήσεις. Οταν αναφέρει τη λέξη ένας αριστερός υπουργός εννοεί φιλοπληβειακά μέτρα και κρατικοποιήσεις. Και όσο προχωρά η ενδιάμεση συμφωνία, κάθε εξειδίκευση των μεταρρυθμίσεων θα μετεωρίζεται μεταξύ της κεϊνσιανής αιμοδοσίας που ονειρευόταν ο ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχιση του προγράμματος που επιβάλλουν οι δανειστές. Προσθέστε και την αγωνία της Ευρώπης να συμπιέσει το εργατικό κόστος για να ανταγωνιστεί την Κίνα και την Ινδία, που για πρώτη φορά διαμορφώνουν όρους διεύρυνσης της μεσαίας τάξης τους, και το ερώτημα «ΣΥΡΙΖΑ που αποδέχεται τη λογική Προκρούστη» ή «ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα που δεν χωράει στην ευρωζώνη» γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο.

Τελευταία Νέα