Αναζήτηση
Πρόκειται για τον τεράστιο, τον ευσταλή ως εύζωνο της Ανακτορικής Φρουράς Δημήτρη Αβραμόπουλο, ο οποίος, ναι κυρίες και κύριοι, είναι αυτός που θα ξαναδώσει στο ανάκτορο της Ηρώδου του Αττικού τη χαμένη του αίγλη. Θα ξανανοίξει τις αίθουσες (θέλω να πιστεύω) για δεξιώσεις, τους κήπους για τη Γιορτή της Δημοκρατίας το καλοκαίρι, και θα αναβιώσει χαμένες στο πέρασμα των χρόνων συνήθειες του πρώτου πολίτη της χώρας. Δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου για το γεγονός, εννοείται.
Το στυλ βγάζει μάτι
Χαίρομαι εγώ, χαίρονται και στις Βρυξέλλες, στο Κολέγιο των Επιτρόπων. Αγκάθι στο μάτι τους ήταν ο ευσταλής Αβραμόπουλος. Ως (ώριμο) μοντέλο του Αρμάνι –οι εποχές τού «Μπρακούλιας ντυθείτε, χωρίς να ξοδευτείτε» ανήκουν στο απώτατο παρελθόν –εισερχόταν στο Κολέγιο των Επιτρόπων της Κομισιόν και διάφοροι βλάχοι της Ευρώπης έσκαγαν από το κακό τους. Πάντα στην «τρίχα», δίδαξε με το αξεπέραστο στυλ και την κομψότητα, που ήταν, οφείλω επίσης να το ομολογήσω, το σήμα κατατεθέν του. Είναι να μη χαίρονται τώρα που φεύγει από κοντά τους;
Ελπίδες και φήμες
Χαίρονται μερικοί, δεν χαίρονται άλλοι, διότι έτσι είναι η ζωή. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, για παράδειγμα, δεν χαίρεται. Ηθελε Πρόεδρο από την Κεντροαριστερά. Του είχε κάτσει η Ιωάννα Καρυστιάνη, η σπουδαία συγγραφέας, μέλος του αντιδικτατορικού αγώνα και, συγγνώμη, Παναγιώτη μου, αλλά τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ομοτράπεζη του Καραμανλή. Ναι, μάλιστα, του Κώστα Καραμανλή ενόσω εκείνος ήταν πρωθυπουργός, μαζί με τον σύζυγό της Παντελή Βούλγαρη. Τι μπορεί να συζητούσαν με τον Καραμανλή δύο τέτοιοι άνθρωποι των Γραμμάτων, προφανώς δεν απασχόλησε τον φίλο μου τον Παναγιώτη.
Ακουσα πως η άλλη πρότασή του ήταν ο καθηγητής Μανόλης Δρεττάκης, τον οποίο ο αείμνηστος Ανδρέας τον είχε διορίσει υπουργό Οικονομικών το 1982. Δεν εκφέρω γνώμη, δεν γνώριζα καν ότι ζει ο άνθρωπος και είναι και με τον ΣΥΡΙΖΑ –από το Wikipedia πληροφορήθηκα ότι διάγει πλέον το 81ο έτος της ηλικίας του, άρα ένα ακόμη νιάτο στη δημόσια ζωή.
Τι άλλο άκουσα για την παρέμβαση Λαφαζάνη να μη δοθεί το χρίσμα στον Αβραμόπουλο; Οτι ουδέποτε έθεσε θέμα βέτο, μετά παραιτήσεως από την κυβέρνηση. Φήμες ήταν.
Αναπόφευκτα
Ολο αυτό όμως, σε συνδυασμό με τις ενστάσεις από διάφορες πλευρές, μόνο κακό έκανε στην κυβέρνηση. Με δυσκολία καταπνίγω τη στενοχώρια μου επί του συγκεκριμένου για να αναφέρω απλώς ότι σοβαρή κυβερνητική πηγή μου έλεγε χθες βράδυ πως «ήταν λάθος που δεν ανακοίνωσε τον Αβραμόπουλο την Κυριακή το βράδυ όπως είχαμε πει. Εδωσε την εντύπωση ότι δέχεται παρεμβάσεις».
Προσπάθησα να καθησυχάσω τον συνομιλητή μου:
–Ελάτε, δεν είναι τόσο συγκλονιστικά τα πράγματα.
Επέμεινε, οπότε βαρέθηκα τη συζήτηση επ’ αυτού, αναμένοντας τα καλύτερα (και σοβαρότερα) που έρχονται.
Υποστήριξη
Στο μεταξύ, η μία μετά την άλλη χτυπούν βάναυσα την κυβέρνηση οι ατυχίες. Ενθυμείσθε ασφαλώς ότι τη διαπραγμάτευση του τριημέρου με την τρόικα στις Βρυξέλλες την είχαν αναλάβει ο Ευκλείδης –με το ωραίο όνομα και το χάλια κασκόλ –Τσακαλώτος με τον καθηγητή Χουλιαράκη new entry στη ζωή μας, διότι ο πρόεδρος Αλέξης ανακάλεσε στην Αθήνα το «ουάου» αγόρι Βαρουφάκη.
Πληροφορήθηκα από έγκυρη πηγή ότι οι δυο κύριοι δεν ήταν μόνοι: είχαν την υποστήριξη της κυρίας Ελενας –θα βγω από τα ρούχα μου –Παναρίτη, της οποίας το CV αναφέρει κάτι δραστηριότητες ακαθόριστου προσανατολισμού σε χώρες της Λατινικής Αμερικής το πάλαι (ήταν τότε που την είχε ανακαλύψει ο Γιώργος και μας τη συνέστησε ως μέγα αστέρι εξ Αμερικής).
Αλλά μάλλον το μετάνιωσαν που την κράτησαν μαζί τους οι δύο διαπραγματευτές. Ολο το Σάββατο το πέρασαν ψάχνοντας για τα πράγματά της –σημειώσεις, χαρτιά, διαβατήρια, τσάντες. Την κατάκλεψαν τη γυναίκα, οπότε οι άλλοι, τι να κάνουν, τη στήριξαν στην προσπάθειά της να τα επανακτήσει –χωρίς αποτέλεσμα, φυσικά.
Μαθητευόμενοι
Η κυβέρνηση, από την άλλη, ανακοίνωσε περιχαρής ότι ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο αποκληθείς και ως ο καλύτερος φίλος του Τζακ Ντάνιελς, επικοινώνησε χθες τηλεφωνικά με τον Πρωθυπουργό. Μάλιστα, και πρόβλημα κανένα. Για τον Πρωθυπουργό. Γιατί του Γιούνκερ δεν του άρεσε καθόλου αυτό. Και έβαλε τον εκπρόσωπό του Μαργαρίτη Σχοινά να κάνει γνωστό ότι είναι περισσότερο χρήσιμο να μην ανακοινώνονται αυτού του είδους οι επικοινωνίες, παρά να δημοσιοποιούνται στην κρίσιμη φάση που διανύουμε.
Ελάτε, κύριε Σχοινά, μην κάνετε κι εσείς έτσι. Νέοι είναι, θα μάθουν.
Απογοήτευση
Διάβασα χθες, στο κρεβάτι του πόνου, συνέντευξη, περί ΕΡΤ και άλλων τινών, του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Αξιολόγησα και μεταφέρω εδώ το ακόλουθο απόσπασμα, το οποίο νομίζω τα λέει όλα για την απογοήτευση των παλικαριών της ΠΟΣΠΕΡΤ που δεν έγινε η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα:
«Η ΕΡΤ θα ξαναλειτουργήσει από μηδενική βάση, γιατί θέλουμε να συγκρουστούμε με τις παθογένειες, την ευνοιοκρατία και τις σπατάλες του παρελθόντος. Οι διευρυμένες μισθολογικές διαφοροποιήσεις και οι έντονοι μισθολογικοί κατακερματισμοί της πρώην ΕΡΤ δεν είναι στα σχέδιά μας».
Πάλι καλά που δεν είπε και ονόματα για το ποιοι βρίσκονται πίσω από «τις παθογένειες, την ευνοιοκρατία και τις σπατάλες του παρελθόντος» –είναι οι ίδιοι, ρε φίλε, που οδήγησαν στα βράχια την ΕΡΤ και έβαλαν στο μυαλό του Σαμαρά τη βλακεία να της ρίξει «μαύρο», αντί να την αναδιοργανώσει.
Λίγη αλήθεια, παρακαλώ
Πάντως, μέχρι να ανοίξει η κυβερνοσυριζαία ΕΡΤ ας μη σπεύδουν να πάρουν τη θέση της διάφορα κανάλια, τα οποία με ξελιγωμένα ρεπορτάζ μάς «ενημερώνουν» (στα όρια του παραμυθιού) ότι «ολόκληρη η Ευρώπη στο πλευρό της Ελλάδας»! Δεν υπάρχει τίποτε αναληθέστερο από αυτό και είναι να απορείς με τον χοντροκομμένο τρόπο που το κάνουν. Διότι «όλη η Ευρώπη στο πλευρό της Ελλάδας» δεν το λες με συγκεντρώσεις των 100 και των 200 ατόμων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι συριζαίοι μετανάστες και οι υπόλοιποι διάφοροι περίεργοι. Για να ξέρουμε τι λέμε, δηλαδή, και για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
