Το «Charlie», το δικό μας «Charlie Hebdo», πονάει στην καρδιά και στο στομάχι. Γιατί σε έναν κύκλο που διευρύνεται όλο και περισσότερο, κυκλοφορεί μια απίστευτη συκοφαντία: «Το «Charlie Hebdo» έχει γίνει μια ρατσιστική εφημερίδα». Μια μέρα ένας οδηγός ταξί αραβικής καταγωγής απαίτησε από έναν συνεργάτη του περιοδικού, τον οποίο αναγνώρισε, να κατεβεί από το ταξί του επειδή, κατά τη γνώμη του, κάποια σκίτσα ειρωνεύονταν τη θρησκεία του. Μια άλλη ημέρα κάποιος αρνήθηκε να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη επειδή δεν ήθελε να μιλήσει «στο περιοδικό των αρχιρατσιστών». Και όταν το άθλιο «Minute» έγραψε για τη μαύρη υπουργό Δικαιοσύνης Κριστιάν Τομπιρά ότι «ξαναβρήκε την μπανάνα της», έφτασαν κάποιοι ανόητοι στην τηλεόραση να συγκρίνουν αυτό το ρατσιστικό περιοδικό με το δικό μας.

Μα πού έχει φτάσει η ηθική συνείδηση όταν όλες αυτές οι χυδαιότητες θεωρούνται φυσιολογικές; Σχεδόν ντρεπόμαστε να θυμίσουμε ότι ο αντιρατσισμός και το πάθος για ισότητα ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους παραμένουν ο θεμέλιος λίθος του «Charlie Hebdo». Είναι προφανές ότι το κυνήγι των μαγισσών δεν μπορεί παρά να γίνεται στα κρυφά και όχι κάτω από το φως του ήλιου. Γίνεται επίσης χωρίς υπεράσπιση. Οποιος διαβάζει αυτό το περιοδικό, όμως, ξέρει ποιοι πραγματικά είμαστε. Αυτοί που τολμούν να πουν το αντίθετο δεν μας διαβάζουν και προτιμούν να απολαμβάνουν αυτές τις απαίσιες φήμες.

Για όλους τους άλλους, που σέβονται ακόμη τις θεμελιώδεις αξίες, ιδού ποια είναι η ιστορία μας: Το «Charlie Hebdo» είναι παιδί του Μάη του ’68, της ελευθερίας, της αυθάδειας και προσωπικοτήτων όπως ο Καβανά, ο Καμπί, ο Βολινσκί, ο Ρεϊζέρ, ο Γκεμπέ, ο Ντελφέιγ ντε Τον. Ποιος θα τολμούσε να τους δικάσει αναδρομικά; Το «Charlie Hebdo» της δεκαετίας του 1970 συνέβαλε στη διαμόρφωση της κριτικής σκέψης μιας ολόκληρης γενιάς. Σατιρίζοντας την εξουσία και τους ισχυρούς. Γελώντας, καμιά φορά τρανταχτά, με τα κακά του κόσμου, αλλά υπερασπιζόμενο πάντα, πάντα, τον άνθρωπο και τις ουμανιστικές αξίες.

Το δράμα των συκοφαντών μας είναι ότι ο Καβανά, ο Καμπί, ο Βολινσκί είναι πάντα εκεί, πιστοί στη θέση τους κάθε εβδομάδα, χωρίς να έχουν ποτέ απαρνηθεί μια στάλα του παρελθόντος τους. Αντίθετα με πολλούς άλλους που άλλαξαν αυτά τα σαράντα χρόνια, η ομάδα του «Charlie» συνέχισε στον ίδιο δρόμο. Γελάμε, ασκούμε κριτική, ονειρευόμαστε ακόμη τα ίδια πράγματα. Δεν προδίδω κανένα μυστικό: η σύνταξη της εφημερίδας αποτελείται από ανθρώπους που εμπνέονται από την Αριστερά, την Ακρα Αριστερά, την αναρχία, την οικολογία. Κανένας μας δεν σκέπτεται να υπερασπιστεί τη Δεξιά. Οσο για τον φασισμό, θεωρούμε ότι είναι ένας ανέκκλητος εχθρός που δεν έπαψε, εξάλλου, να μας τρέχει στα δικαστήρια.

Ανοίξτε λοιπόν αυτό το περιοδικό! Εδώ και σαράντα χρόνια σατιρίζουμε τη θρησκεία –το κάναμε και όταν η θρησκεία ήταν υποχρεωτική. Οποιος θέλει να σταθεί κριτικά απέναντι στα πράγματα δεν μπορεί να μη θέσει στο στόχαστρό του τις εξουσίες των μεγάλων θρησκειών. Σύμφωνα με κάποιους όμως –η αλήθεια είναι όλο και περισσότερους –θα έπρεπε να σιωπήσουμε.

Το «Charlie» αφιερώνει πολλά σκίτσα στους καθολικούς. Αλλα τη μουσουλμανική θρησκεία, που επιβάλλεται σε πολλούς λαούς του κόσμου, θα έπρεπε να τη λυπηθούμε. Γιατί; Αρνούμαστε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Και ασφαλώς θα συνεχίσουμε να γελάμε με τους ιερείς, τους ραβίνους, τους ιμάμηδες.

Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευθεί στη «Μοντ» τον Σεπτέμβριο του 2013 με αφορμή την κριτική που είχε δεχθεί το «Charlie Hebdo» για ρατσισμό. Ο Σαρμπ είναι ανάμεσα στα θύματα της χθεσινής επίθεσης

Τελευταία Νέα